Στις αρχές του αιώνα o ιδρυτής του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ζαν Ζορές (1859-1914), βλέποντας την απαράδεκτη άρνηση και απροθυμία της εργατικής τάξης και ιδιαίτερα των φτωχών και των αστέγων της Γαλλίας να ξεσηκωθούν και να επαναστατήσουν ενάντια στο άδικο κοινωνικό σύστημα έγραψε:
"Με κατέλαβε μέσα στην τεράστια πόλη ένα χειμωνιάτικο βράδυ ένα είδος έντονου κοινωνικού φόβου. Μου φαινόταν ότι χιλιάδες άνθρωποι που περνούσαν χωρίς να ξέρει ο ένας τον άλλο, αναρίθμητο πλήθος μοναχικών φαντασμάτων, ήταν αποκομμένοι πέρα για πέρα από κάθε δεσμό.
Αναρωτιόμουν με ένα είδος απρόσωπου τρόμου πώς όλοι αυτοί αποδέχονται την άνιση κατανομή των αγαθών και των μόχθων και πώς δεν κατέρρεε διαλυμένη η τεράστια κοινωνική δομή. Δεν έβλεπα αλυσίδες στα χέρια και τα πόδια τους και αναρωτιόμουν με τι θαύμα όλες αυτές οι χιλιάδες που υποφέρουν, που δεν έχουν τίποτα να ανέχονται.Τις αλυσίδες τις είχαν μέσα στην καρδιά τους, η σκέψη τους ήταν δεμένη, η ζωή είχε αποτυπώσει στην ψυχή τους τις μορφές της που σφυρηλατήθηκαν από τη συνήθεια. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν διαμορφωθεί από το σύστημα, το κουβαλούσαν μέσα τους, είχε γίνει κατά κάποιο τρόπο η ίδια η ύπαρξή τους. δεν επαναστατούσαν εναντίον της πραγματικότητας γιατί συγχέονταν μαζί της. Αυτός ο άνθρωπος που περνούσε τρέμοντας απο το κρύο θα έβρισκε αναμφίβολα λιγότερο παράλογο και πολύ πιό εύκολο να κρατήσει στα χέρια του όλες τις πέτρες του Παρισιού για να χτίσει ένα σπίτι, παρά να τα βάλει με ένα κοινωνικό σύστημα, τεράστιο, συντριπτικό και προστατευτικό, όπου και αυτός είχε σε μια γωνίτσα το μικρό του κατάλυμα της συνήθειας και της αθλιότητας".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου