ΜΑΡΙΝΟΥ ΑΝΤΥΠΑ: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΥΡΑΝΝΟΥ

        «Η αρχή της ανωτάτης κυριαρχίας υπάρχει εξαιρέτως εις το Έθνος. Ουδέν σωματείον, ουδέν άτομον δύναται να εξασκήση εξουσίαν μη προερχομένην εξ αυτού του Έθνους».

               Αυτά διατυπώνει το Δημοκρατικόν Πολίτευμα κατά το οποίον το Έθνος και όχι εις Μονάρχης ή εις Βασιλεύς είνε ο ανώτερος κυρίαρχος.  Αυτά

συμπεραίνει και πας εχέφρων, διότι αληθώς ο θεσμός της Βασιλείας ή της Μοναρχίας είναι θεσμός προκύψας εις απηρχαιωμένας και βαρβάρους εποχάς καθ’ ας οι ισχυρότεροι και σκληρότεροι μιας ομάδος ή ενός Λαού ήρχον και εβασίλευον, καθ’ όσον όμως  ο άνθρωπος επροόδευσε κατείδε το άτοπον και άδικον τούτο και ώρισεν ίνα ο ικανώτερος γίνεται κατ’ εκλογήν άρχων και διοικητής λαμβάνων την δύναμιν ή την εξουσίαν ταύτην εξ αυτού του Έθνους δικαιουμένου όταν θελήση να αφαιρεί την δοθείσαν εξουσίαν.  Τα ούτως διεπόμενα πολιτεύματα ωνομάσθησαν Δημοκρατικά και καθιέρωσαν την ικανότητα και την άμιλλαν μεταξύ των πολιτών, κατήργησαν δε το  κληρονομικόν δικαίωμα των Αρχόντων, τους δε Βασιλείς καθήρεσαν καταργήσαντες το λίαν οπισθοδρομικόν και βάρβαρον  αυτόν θεσμόν.

       

        Εν τούτοις επειδή και εις το Δημοκρατικόν πολίτευμα υπάρχουσιν πολλαί ατέλειαι  και ελλείψεις, δεν βασιλεύει δε και εκεί πλήρης η ισότης των δικαιωμάτων δια τούτο η ανθρωπότης επιζητεί ακαταπαύστως να καλλιτερεύση την θέσιν της ιδρύουσα έτι μάλλον φιλελεύθερον και έτι δικαιότερον πολίτευμα εις τους θεσμούς του οποίου να επιτύχη την αρμονίαν και ευτυχίαν της απομακρυνομένη εκ του εγκλήματος και πλησιάζουσα εις το «αγάπα τον πλησίον Σου ως εαυτόν».  Το πολίτευμα τούτο το οποίον εκατομμύρια οπαδούς αριθμεί εις όλην την οικουμένην, το Πολίτευμα τούτο το οποίον διά εκατοντάδων βουλευτών αντιπροσωπεύεται εις όλα τα κοινοβούλια του Κόσμου είνε το Σοσιαλιστικόν και καθόρισεν ως βάσιν την ελευθερίαν των ατόμων διατυπώσαν ταύτην ως εξής:    « 

      Η ελευθερία  συνίσταται εις  το να δύναταί τις να πράττη παν ότι δεν βλάπτει  τον άλλον (ο συ μισείς ετέρω  μη ποιήσεις) ώστε η  εξάσκησις των φυσικών δικαιωμάτων παντός ανθρώπου δεν έχει άλλα όρια ειμή  εκείνα τα οποία εξασφαλίζουσιν εις τα άλλα μέλη της Κοινωνίας την απόλαυσιν των αυτών δικαιωμάτων, τα  όρια ταύτα μόνον υπό της γενικής θελήσεως  όλων διαγράφονται».

       Επομένως  το  Σοσιαλιστικόν Πολίτευμα κατά τον ανωτέρω  ορισμόν της ελευθερίας  δεν καταργεί  μόνον τα προνόμια Βασιλέων και  Αρχόντων αλλά  και αυτό το κληρονομικόν δικαίωμα της  περιουσίας  αφαιρεί, και την δύναμιν  του χρήματος καταργεί και μίαν Κοινωνικήν τάξιν καθορίζει εργαζομένην άνευ εξαιρέσεως και απολαμβάνουσαν άνευ  διακρίσεως, κατά το πολίτευμα τούτο παν μέλος Κοινωνίας έχει δικαιώματα και  καθήκοντα, έχει δικαίωμα μόλις γεννηθή να τραφή, να ανατραφή, να εκπαιδευθή, εις μίαν τέχνην ή μίαν επιστήμην, και αφού ταύτα τα δικαιώματα περιβληθή τότε  και το μέλος  τούτο οφείλει να εργασθή όπως τα  αυτά δώση και τούτο δικαίωμα εις τα άλλα της Κοινωνίας μέλη. Κατά το πολίτευμα λοιπόν τούτο  πλούσιοι δεν θα υπάρχωσι ούτε  χασομερήδες αλλ’ ούτε πτωχοί  και εγκληματίαι, όλα τα κακά καταργούνται και όλοι οι άνθρωποι εξ ίσου  θα εργάζονται και αδελφικώς θα αλληλοβοηθώνται, ούτε πτωχοί δε πληρούται το του  Χριστού ρηθέν  «και ελεύσεται ημέρα καθ’ ην γενήσεται η ανθρωπότης μία ποίμνη  εις ην εις θα είναι ποιμήν,  η  Αγάπη και η  Δικαιοσύνη».

Ότι λοιπόν  ο  Σοσιαλισμός είναι η  Αλήθεια, αυτή η   Δικαιοσύνη  και ότι ο διδάξας  τούτον είναι ο  Χριστός και ότι ολόκληρος  εν τω  Ευαγγελίω  εμπεριέχεται τούτο είναι αναμφισβήτητον.

Εκείνο δι’ όπερ  απορούμεν  είναι το πώς και  δια τίνων μέσων  ο  Σοσιαλισμός θα επιτύχη και πως, αποτόμως  επιτυγχάνων συμφέρει  ή  βαθμηδόν και δια συνθηκών; Ανεγείρων δηλαδή ολίγον κατ’ ολίγον τας  Εργατικάς  Τάξεις εκ του  βορβόρου της  πείνας και αμαθείας και κρημνίζων  ανεπαισθήτως  και συνεχώς το χρήμα και την  Βασιλείαν θα φέρη  αιφνιδίως εν μέσω  των μειδιαμάτων  της   Ανθρωπότητος το  ΤΕΛΟΣ του  ΤΥΡΑΝΝΟΥ».