ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΜΑΣ

Σήμερα 20 Οκτωβρίου, γιορτάσαμε  την Ανακομιδή του Ιερού Λειψάνου του Προστάτη μας Αγίου Γερασίμου . Ο Άγιος κοιμήθηκε σε ηλικία 70 ετών στις 15 Αυγούστου 1579, στην Μονή των Ομαλών όπου και ετάφη. 

Δύο χρόνια αργότερα  ο Πατριάρχης Κων/πόλεως  δίνει την άδεια για την εκταφή του μετά από αναφορά πολλών Μοναχών της Μονής ότι  έβλεπαν τον Άγιο πολλές φορές στα οράματα τους.  Και πραγματικά έγινε η εκταφή και βρέθηκε το σώμα του ανέπαφο καθώς επίσης το ίδιο ανέπαφα βρέθηκαν και τα άμφιά του όπως ακριβώς είναι και σήμερα. Επίσης το σώμα του εξέπεμπε και  ευωδία. 

  

     Επειδή όμως οι κατακτητές Bενετοί  αμφέβαλλαν   ότι  πρόκειται περί θαύματος, αλλά ότι  η αφθαρσία του οφείλέται σε φυσικές αιτίες, αποφάσισαν να  θάψουν ξανά το σώμα του.  Στις 20 Οκτωβρίου 1582, ένα χρόνο, δηλαδή αργότερα από την πρώτη εκταφή, γίνεται η δεύτερη Ανακομιδή και βρέθηκε ξανά στην ίδια κατάσταση.  Από τότε το Ιερό Λείψανο του Αγίου μας παραμένει άφθαρτο και με τα άμφια της ταφής του.

Αυτό το γεγονός,  Συμπατριώτισσες ,συμπατριώτες ,φίλες και φίλοι , γιορτάσαμε πριν λίγες μέρες την Ανακομιδή του Αγίου Λειψάνου που είναι και η κύρια γιορτή του Αγίου μας.

Θα ήθελα όμως να αναφερθώ με συντομία για την  πορεία του Αγίου Γερασίμου από την στιγμή που έφθασε στην πατρίδα μας την Κεφαλονιά.

Το 1554  φεύγει από την Ζάκυνθο και έρχεται στην Κεφαλονιά. Έρχεται σαν ερημίτης. Εγκαθίσταται στην θέση Σπήλια  μια τοποθεσία πάνω από το Αργοστόλι. Σ΄ ένα τόπο άγριο αλλά τόσο μαγευτικό.  Από κάτω απλώνεται  η απέραντη βαθυγάλανη  θάλασσα , απέναντι οι καταπράσινοι λόφοι της Παλλικής, στο βάθος φαίνονται τα βουνά τις Ζακύνθου και ακριβώς πίσω του το γραφικό λιμανάκι του Αργοστολιού με τις λίγες βαρκούλες του και τις καλύβες του που ήταν πρόχειρες κατοικίες  ψαράδων, ενώ ανατολικότερα υψωνόταν η επιβλητική οροσειρά του Αίνου και κοντινότερα στην ίδια κατεύθυνση το Κάστρο του Αγίου Γεωργίου, η πρωτεύουσα τότε του νησιού με το αρχοντολόι των Ενετών κατακτητών, τους πολιτικούς, τους στρατιωτικούς, τους θρησκευτικούς άρχοντες, εκτός από τον Ορθόδοξο επίσκοπο που είχε την έδρα του στα Μεταξάτα.      Ένα σπήλαιο γίνεται η κατοικία του και μια πελεκημένη από τον ίδιο πέτρα γίνεται το κρεβάτι του.  Κάτι που σώζεται μέχρι και σήμερα. Κατασκεύασε μία στέρνα για να μαζεύει το νερό που στάλαζε από το βράχο και είναι το σημερινό Αγίασμα του Σπηλαίου που και σήμερα ξεδιψούν οι προσκυνητές. Αργότερα μέσα στο σπήλαιο κατασκεύασε  έναν μικρό Ναό για να μπορεί να προσεύχεται. Η τροφή του κολοκύθια βραστά χωρίς αλάτι και όσπρια βρεγμένα.   Εκεί   ζούσε, όπως λέμε,  με νηστεία και προσευχή.  Η υπομονή του, η αντοχή του και γενικά  η ζωή του αξιοθαύμαστη από τους αγρότες, τους βοσκούς και γενικά τους κατοίκους της γύρω περιοχής. Πολλές φορές τον επισκέπτονταν για να ακούσουν τις πολύτιμες συμβουλές του και να εξομολογηθούν. Κανέναν δεν έβλαπτε κανέναν δεν έθιγε.

Έξι χρόνια έμεινε ο Άγιος Γεράσιμος στα Σπήλια.  Και ξαφνικά αποφασίζει να φύγει. Γιατί;

Η παράδοση γι΄ αυτό   λέει πολλά.

Λέγεται ότι οι κάτοικοι της περιοχής  δεν Τον έβλεπαν  με καλό μάτι γιατί φοβούνταν ότι θα τους εκτοπίσει από τα κτήματά τους.     Κάποιος Μερκούρης, τον ανάγκασε να φύγει από το σπήλαιο.  Μια νύχτα  οπλισμένος με έναν αναμμένο   δαυλό όρμησε στο σπήλαιο ο Μερκούρης  και φωνάζοντας και απειλώντας ότι θα κάψει τον Άγιο τον ανάγκασε  να βγει έξω.  Στην συνέχεια πέταξε τον αναμμένο  δαυλό  στον κορμό μιας ελιάς που υπήρχε στο εσωτερικό του σπηλαίου και έφυγε.  Ακόμη και σήμερα υπάρχει στην ίδια θέση  μια μικρή καχεκτική ελιά.

Μια άλλη εκδοχή που υπάρχει είναι ότι ο Άγιος κατά τα έξι χρόνια της παραμονής του εκεί έγινε γνωστός από πολύ κόσμο που έτρεχε να τον επισκεφθεί καθημερινά για να ακούσουν την διδασκαλία του, να ζητήσουν την συμβουλή του, να εξομολογηθούν, να ζητήσουν την βοήθεια του.  Αυτό όμως είχε σαν αποτέλεσμα να διακόπτεται η άσκησή του λόγω των πολλών επισκέψεων των χριστιανών και έτσι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει αυτόν τον τόπο.

«Είτα προσαναβάς εις τόπον τινά, Ομαλά, ονομαζόμενον, πλησίων κωμοχώρων τυγχάνοντα, ευρίσκει Ναόν τινά παλαιόν εν αυτώ, όνπερ ανανεώσας εκ βάθρων, ωκοδόμισεν τούτον….»  λέει  ο Ναυπλιώτης ιστορικός Μητροφάνης ο πρώτος βιογράφος του Αγίου.

1560. Ο Άγιος Γεράσιμος έρχεται στο δυτικό μέρος του Αίνου στο οροπέδιο των Ομαλών.  Ένα ερημοκλήσι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Παναγίας, που το ονόμαζαν οι ντόπιοι    Αγία Ιερουσαλήμ, κτισμένο περίπου το 1200 μχ,  επέλεξε ο Άγιος για την εγκατάσταση του.  Ο Ιερέας Γεώργιος Βάλσαμος ήταν ο ανακαινιστής και ο συντηρητής του εξωκλησιού με την βοήθεια των κατοίκων της περιοχής. 

Μετά ένα χρόνο παραμονής και αφού γνωρίστηκε με τους ντόπιους και κέρδισε την εμπιστοσύνη τους, το 1561 ο Ιερέας Γεώργιος Βάλσαμος  παραχωρεί στον Άγιο Γεράσιμο το εξωκλήσι και τα γύρω κτήματα.  Το Παραχωρητήριο σώζεται μέχρι και σήμερα.    Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα το μικρό παλιό εξωκλήσι της Παναγίας της Ιερουσαλήμ ανοικοδομείται από τον Ίδιο τον Άγιο, έκτισε κελιά, φύτεψε πλατάνια, (που ακόμη υπάρχουν), άνοιξε πηγάδι, στην ίδια θέση βρήκε και την εικόνα της Παναγίας την οποία δεν αποχωρίστηκε ποτέ     και γίνεται η αρχή της Νέας Ιερουσαλήμ όπως  την ονόμασε για να του θυμίζει, πιθανώς, την Ιερουσαλήμ της Παλαιστίνης που έζησε επί δώδεκα έτη και εκτός αυτού να θυμίζει την πόλη του μέλλοντος  προς την οποία κατευθύνεται ο κάθε χριστιανός.  

 Έτσι αρχίζει από το μοναστήρι της Νέας Ιερουσαλήμ το πνευματικό και σωτήριο έργο του Αγίου το οποίο συνεχίζεται μέχρι σήμερα.     

Ο Άγιος  σαν υπόδειγμα δασκάλου αρετής και γνώσης  μεταβάλει το μοναστήρι σε πραγματικό σχολείο. Δεν κατηχούσε μόνο τις μοναχές  τους προσκυνητές  και τους εκκλησιαζόμενους στην ορθή γνώση του Ευαγγελίου, αλλά δίδασκε στα παιδιά του Δήμου Ομαλών  τα Ελληνικά γράμματα, ανάγνωση  γραφή και την Ελληνική Ιστορία.  Τα βιβλία που χρησιμοποιούσε  σαν βοηθήματα ήταν κυρίως τα εκκλησιαστικά.   Εκτός αυτού όμως σώζεται και η παράδοση ότι ο Άγιος πήγαινε και στα χώρια και κήρυττε την ορθόδοξη πίστη και ζωή.  Δικαίως λοιπόν ο Άγιος αναφέρεται και ως ο διδάσκαλος κυρ Γεράσιμος.

Αλλά ας αναφερθούμε με λίγα λόγια για το ασκητήριο του.

Χαρακτηριστικό του Αγίου είναι ότι ζούσε σε σπηλιές και στις οπές της γης.  Έτσι είναι ακριβώς και το ασκητήριο του στο παλιό Ναό.  Ένα άνοιγμα στο δυτικό του Ναού και μια σκάλα οδηγούν σε ένα σκοτεινό υπόγειο χωρισμένο σε δύο χώρους που επικοινωνούν με μια οπή διαστάσεων 30Χ40.  Το πρώτο διαμέρισμα έχει σχήμα τόξου που η ευθεία πλευρά του έχει μήκος 5 μ.  Το δεύτερο είναι παραλληλόγραμμο με διαστάσεις 2Χ5.μ. Πιθανώς  να ήταν προηγουμένως στέρνα που χρησιμοποίησε ο Άγιος για την άσκηση του, ή να το κατασκεύασε γι΄ αυτόν ακριβώς τον σκοπό.

Όσοι από εμάς έχουμε κατέβει στο Ασκητήριο του μπορούμε να καταλάβουμε πόσο μεγάλη δύναμη  θέλησης  διέθετε ο Άγιος για να μπορεί να δαμάζει το σώμα του  να το χαλιναγωγεί    και να το υποχρεώνει να διαμένει σε  μια υγρή τρύπα με λίγο ύπνο ξαπλωμένος σ΄ ένα βράχο.

Άξιο επίσης είναι να αναφερθεί ότι στην σκληρή άσκηση που υπέβαλε ο Άγιος το σώμα του ήταν και η συνεχής χειρωνακτική εργασία.  Φανερή απόδειξη είναι τα 40 πηγάδια που ο Ίδιος άνοιξε, και τα οποία σώζονται μέχρι σήμερα, για να λύση το πρόβλημα της ανομβρίας της περιοχής.  

15 Αυγούστου 1579.  Ημέρα της κοίμησης της Θεοτόκου .  Η καμπάνα της Νέας Ιερουσαλήμ κτυπά πένθιμα.  Και η θλιβερή είδηση ακούστηκε στα Ομαλά και σε όλο το Νησί της Κεφαλονιάς. Την ψυχή του Αγίου τη  Πήρε ο Θεός.

  Ο πάτερ Ιωαννίκιος και ο πάτερ Γερμανος   τον έντυσαν με τα καλύτερα άμφια και τον έφεραν στον Ναό.

Ο Άγιος αγαπούσε την Παναγία και κάποια ενδόμυχη επιθυμία του να κοιμηθεί και ο ίδιος την ημέρα της Κοίμησης της Θεοτόκου πραγματοποιήθηκε.

Μετά από κατανυκτική Ακολουθία ο Άγιος ενταφιάζεται στο νότιο μέρος και κοντά στο τοίχο του Ναού.  Αργότερα και μετά την κατάρρευση του μικρού Ναού περιελήφθη   μέσα στο Ναό και βρίσκεσαι ακριβώς κάτω από την Λάρνακα.

Η ταφή του Αγίου έγινε   στις 20 Αυγούστου 1579, πέντε μέρες μετά την κοίμηση Του,  και αυτό για να δοθεί η ευκαιρία στους κατοίκους του νησιού να τον προσκυνήσουν.

         Και έγινε το οροπέδιο των Ομαλών  ο Άγιος Τόπος κάθε Κεφαλλονίτη, το κέντρο της Ορθοδόξου πνευματικής ζωής της εκκλησίας της Κεφαλονιάς, ο τόπος που σκορπίζει και στις μέρες μας την γαλήνη και την ανακούφιση σε κάθε επισκέπτη.

Και έγινε ο Άγιος Γεράσιμος  ο δέκτης, που δέχεται τις παρακλήσεις και τις ικεσίες κάθε Κεφαλλονίτη κάθε ανθρώπου,  ο Φάρος  που δίνει ελπίδα και δύναμη σε κάθε ψυχή  στις δύσκολές στιγμές αυτής της ζωής,  το βίωμα κάθε Κεφαλλονίτη ντόπιου ή απόδημου, νέου ή γέρου και έγινε ο Άγιος Γεράσιμος ο προστάτης της Κεφαλονιάς ο προστάτης του Κεφαλλονίτη.