Οι αδελφές νοσοκόμες του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού γνωρίζουν τόν πόλεμο.

20 Ιανουαρίου 1941

Δέν έχω λάβει ακόμα παρά ένα γράμμα σου. Σήμερα, έφθασαν τέσσαρες καινούργιες τραυματιοφορίνες από τό Σταθμό, καί ήλπιζα ότι θά μού έφερναν κάτι από τήν οδό Καρνεάδου.

Πώς είναι η Αιμιλίτσα; Διαρκώς ο νούς μου κοντά σας βρίσκεται. Εδώ, η ζωή κυλά ευχάριστα. Έχω

πολύ αγαπήσει τήν Σχολή, όπου αισθάνομαι εντελώς σπίτι μου. Όλος ο κόσμος μ' αγαπά, καί είναι τόσο καλός μαζί μου καί κάθε μέρα πού περνά μού δωρίζει νειάτα, χαρές κι ελπίδες. Θυμάσαι πώς μυρίζει τό χώμα μετά τήν βροχή; Κάτι τέτοιο αισθάνομαι. Αδύνατο νά σού τό περιγράψω ...

25 Ιανουαρίου 1941

Κακή μέρα σήμερα, πολύ κακή, μόλις έφθασα από τήν Φλώρινα τό πρωί μέ τραυματίες, βρήκα δύο ψείρες απάνω μου...

... Καί τώρα μόλις έγινε αυτή τήν στιγμή ο χειρότερος βομβαρδισμός πού υπέστη ποτέ η Θεσσαλονίκη! Ό,τι καί νά σού πώ, λίγο είναι, φθάνει νά ξέρεις ότι γιά πρώτη φορά φοβήθηκα. Διήρκεσε μία ώρα καί δέκα λεπτά καί οι βόμβες έπεφταν συνεχώς. Η Σχολή δέ, έτρεμε σάν νά ‘ταν κτισμένη από χαρτόνι. Όταν επιτέλους βγήκα από τό καταφύγιο (τό δήθεν καταφύγιο’ τά ορύγματα αχρηστεύθηκαν καί τό καινούργιο καταφύγιο πού κτίζουν δέν είναι ακόμα ετοιμο)’ είδαμε ένα μαύρο πυκνό καπνό καί φλόγες πού σκέπαζαν τόν ουρανό. Γιά πρώτη φορά, τά γαϊδούρια βρήκαν στόχο. Εκτύπησαν ένα ντεπώ πετρελαίου στήν Ελευθέρα Ζώνη (μόλις πρό ωρών είχαμε φύγει από εκεί, διότι σέ αυτό τό μέρος σταθμεύει ο συρμός μας). Δέν ξέρω νά σού πώ ακόμα, τίποτα τό θετικό διά τό τί έγινε.

Φημολογείται ότι κτύπησαν τό ντεπώ πετρελαίου καί ότι καταρρίψαμε τρία αεροπλάνα τους. Πάντως τό ένα, τό ακούσαμε νά πέφτει πολύ καθαρά, κάνοντας ένα δαιμονιώδη θόρυβο, μ’ ένα οξύτατο σφύριγμα βαθύ καί μέ διάρκεια.

Μία από τίς νεώτερες αδελφές μόλις έλαβε τηλεφώνημα από τόν πατέρα της, πού τής έλεγε πώς ένα αεροπλάνο έπεσε απάνω στό σπίτι του χωρίς νά προκαλέσει μεγάλες ζημιές. Έφυγε σάν τρελλή καί πήγε νά τόν δεί. Μού υποσχέθηκε ένα μικρό κομμάτι του αεροπλάνου. Εάν πραγματικά κατορθώσει νά μού τό φέρει, θά σού τό στείλω. Θύματα δέν νομίζω νά υπάρχουν πολλά. Αλλά αυτός ο πυκνός καπνός πού βλέπω από τό παράθυρο, αυτή τήν στιγμή πού σού γράφω, μού ραγίζει τήν ψυχή. Τό κάθε τί γιά μάς, είναι τό πολύτιμο πού είναι φοβερό νά βλέπει κανείς υλικό νά καίγεται.

Φαίνεται ότι υπάρχει φοβερή κατασκοπεία. Παντού λαβαίνουν μέτρα αυστηρά. Τό σημερινό είναι σίγουρα αποτέλεσμα κατασκοπείας. Διότι μόλις είχαν φθάσει, μού φαίνεται, πλοία μέ πετρέλαιο.

Καί τό δεύτερο κακό, όπως σού είπα, ήσαν οι ψείρες πού βρήκα στήν φανέλα μου. Ακόμα τώρα μετά τό λούσιμο, τό μπάνιο, τό καμφορέλαιο καί άλλα τόσα, ξύνομαι διαρκώς. Ξέχασα νά σού πώ κι’ ένα άλλο καί σημαντικό δυσάρεστο πού μού συμβαίνει. Δέν θά είναι η Θεσσαλονίκη πλέον «στρατηγείο» μας. Θά παραμείνουν οι συρμοί στήν Σκύδρα μέ όλο τό προσωπικό απάνω, καί θά ερχόμαστε στήν Θεσσαλονίκη μέ τραυματίες γιά μερικές ώρες μόνο, γιά νά απολυμανθούν κι’ εκείνοι κι’ εμείς.

Ολόκληρη μία ωραία σελίδα τελειώνει μ' αυτό. Η Σχολή. Η ατμόσφαιρα η αγαπημένη.

Γράμματα τής Νίτας Σινιόσογλου

Αρχείον Ειρήνης Καλλιγά

(«Μαρτυρίες ’40-’41» τών Κ. Χατζηπατέρα & Μ. Φαφαλιού, σελ. 237 έως 239)

Εστάλη στο e-mail  του Τηλεβόα από το «μηδέν άγαν»