Ο πρόσφατος απαγχονισμός του 20χρονου στρατιώτη στη Ρόδο, και η έξαρση των αυτοκτονιών που παρουσιάζεται στις Ένοπλες Δυνάμεις το τελευταίο διάστημα, αφού μέσα στο 2009 έχουν χαθεί 4 άτομα εκ των οποίων τρεις κληρωτοί οπλίτες και ένα μόνιμο στέλεχος, πρέπει να απασχολήσει
σοβαρά την Στρατιωτική και Πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Άμυνας.
Από τις αρχές του 2000 μέχρι και σήμερα έχουν αυτοδικήσει στις Ένοπλες Δυνάμεις 66 άτομα από τα οποία οι 52 είναι κληρωτοί οπλίτες και 14 στελέχη.
Στοιχεία που συλλέχθηκαν μετά από επεξεργασία δικογραφιών των συντελεσμένων αυτοκτονιών στις Ένοπλες Δυνάμεις, την εξαετία 2000 – 2006 προκύπτει ότι, το 56% των αυτοκτονιών οφείλονται σε προβλήματα σχέσεων του στρατευσίμου με το άλλο φύλλο, 44% σε οικογενειακά προβλήματα, 19% σε χρήση τοξικών ουσιών, 12% σε προβλήματα στη μονάδα, ενώ δεν ανιχνεύτηκαν εξωτερικά αίτια σε ποσοστό 16%. Δεν μπορώ να γνωρίζω, για ευνόητους λόγους, αν τα πορίσματα των δικογραφιών μπορούν να δώσουν αντικειμενικά στοιχεία.
Κατά καιρούς έχουν παρθεί διοικητικά μέτρα, έχουν διεξαχθεί μελέτες, έχουν πραγματοποιηθεί συνέδρια έχει εκδοθεί σωρεία διαταγών, από την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, με τις οποίες παρέχονται οδηγίες προς τις διοικήσεις και τα στελέχη των μονάδων, για την πρόληψη των αυτοκτονιών. Παρ’ όλα αυτά το πρόβλημα συνεχίζει να υφίσταται. Τι φταίει; Μήπως όλες αυτές οι μελέτες, οι έρευνες και τα διοικητικά μέτρα βρίσκονται σε λάθος δρόμο; ή μήπως είναι δουλειές του ποδαριού, έτσι μόνο και μόνο για να καλύπτεται η ηγεσία πίσω από αυτές, και να απαλλάσσεται των ευθυνών της; Γιατί, αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά τα μέτρα είναι σωστά, πλην όμως απ’ ότι φαίνεται, δεν αποφέρουν κανένα αποτέλεσμα, τότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι μένουν μόνο στα χαρτιά και δεν εφαρμόζονται.
Κατ΄ εμέ, πολύ σημαντικό ρόλο, ίσως και τον σημαντικότερο, για την πρόληψη των αυτοκτονιών στο στρατό, παίζει και η εκπαίδευση των στελεχών όλων των κατηγοριών από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο που ασκεί διοίκηση σε μια μονάδα, πάνω αντικείμενα ψυχολογίας. Έχουν αλλάξει οι εποχές. Πρέπει να το καταλάβει η ηγεσία. Και εδώ υπάρχει ένα τεράστιο κενό που έχει να κάνει με την εκπαίδευσή. Η εκπαίδευση που γίνεται σήμερα στα στελέχη δεν είναι επαρκής για να εντοπίζουν τα αδύναμα άτομα και να προλαμβάνουν δυσάρεστες καταστάσεις. Ας αλλάξει το σύστημα εκπαίδευσης των στελεχών και να συμπεριληφθεί ως κύριο βασικό μάθημα σε όλες τις βαθμίδες το μάθημα της ψυχολογίας το οποίο θα διδάσκεται από καθηγητές επιστήμονες ψυχολόγους και όχι από απλούς εκπαιδευτές στρατιωτικούς, όπως συμβαίνει σήμερα. Η γνώση ψυχολογίας δίνει την ικανότητα, με συχνές φιλικές συζητήσεις, σε ανύποπτο χώρο και χρόνο να αντιλαμβάνεσαι τα πάντα γύρω από τον υφιστάμενο σου, τις αδυναμίες της προσωπικότητας του, τα ευάλωτα στοιχεία του χαρακτήρα του και γενικά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και έτσι να μπορείς να τον υποστηρίζεις ψυχολογικά, με σκοπό να αποφευχθούν κάποιες δυσάρεστες καταστάσεις.
Ας σκεφθεί, επιτέλους, η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία αυτού του τόπου ότι, ο στρατός έχει να κάνει με νέους ανθρώπους, που σε δύσκολες εποχές για την Ελληνική οικογένεια αφήνουν πίσω τους τα όποια οικογενειακά και προσωπικά τους προβλήματα, για να εκπληρώσουν το χρέος τους προς την πατρίδα, η οποία σαν αντάλλαγμα τους παρέχει απλόχερα την αβεβαιότητα για το μέλλον τους.
Ας ευχηθούμε να μην θρηνήσουμε στο μέλλον άλλο θύμα αυτοκτονίας και αυτό είμαι σίγουρος ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί, με σοβαρές έρευνες και όχι του ποδαριού, που θα οδηγήσουν στην λήψη σωστών μέτρων τα οποία να μη μένουν μόνο στα χαρτιά αλλά να εφαρμόζονται από ένα κατάλληλα εκπαιδευμένο στρατιωτικό προσωπικό.
σοβαρά την Στρατιωτική και Πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Άμυνας.
Από τις αρχές του 2000 μέχρι και σήμερα έχουν αυτοδικήσει στις Ένοπλες Δυνάμεις 66 άτομα από τα οποία οι 52 είναι κληρωτοί οπλίτες και 14 στελέχη.
Στοιχεία που συλλέχθηκαν μετά από επεξεργασία δικογραφιών των συντελεσμένων αυτοκτονιών στις Ένοπλες Δυνάμεις, την εξαετία 2000 – 2006 προκύπτει ότι, το 56% των αυτοκτονιών οφείλονται σε προβλήματα σχέσεων του στρατευσίμου με το άλλο φύλλο, 44% σε οικογενειακά προβλήματα, 19% σε χρήση τοξικών ουσιών, 12% σε προβλήματα στη μονάδα, ενώ δεν ανιχνεύτηκαν εξωτερικά αίτια σε ποσοστό 16%. Δεν μπορώ να γνωρίζω, για ευνόητους λόγους, αν τα πορίσματα των δικογραφιών μπορούν να δώσουν αντικειμενικά στοιχεία.
Κατά καιρούς έχουν παρθεί διοικητικά μέτρα, έχουν διεξαχθεί μελέτες, έχουν πραγματοποιηθεί συνέδρια έχει εκδοθεί σωρεία διαταγών, από την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, με τις οποίες παρέχονται οδηγίες προς τις διοικήσεις και τα στελέχη των μονάδων, για την πρόληψη των αυτοκτονιών. Παρ’ όλα αυτά το πρόβλημα συνεχίζει να υφίσταται. Τι φταίει; Μήπως όλες αυτές οι μελέτες, οι έρευνες και τα διοικητικά μέτρα βρίσκονται σε λάθος δρόμο; ή μήπως είναι δουλειές του ποδαριού, έτσι μόνο και μόνο για να καλύπτεται η ηγεσία πίσω από αυτές, και να απαλλάσσεται των ευθυνών της; Γιατί, αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά τα μέτρα είναι σωστά, πλην όμως απ’ ότι φαίνεται, δεν αποφέρουν κανένα αποτέλεσμα, τότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι μένουν μόνο στα χαρτιά και δεν εφαρμόζονται.
Κατ΄ εμέ, πολύ σημαντικό ρόλο, ίσως και τον σημαντικότερο, για την πρόληψη των αυτοκτονιών στο στρατό, παίζει και η εκπαίδευση των στελεχών όλων των κατηγοριών από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο που ασκεί διοίκηση σε μια μονάδα, πάνω αντικείμενα ψυχολογίας. Έχουν αλλάξει οι εποχές. Πρέπει να το καταλάβει η ηγεσία. Και εδώ υπάρχει ένα τεράστιο κενό που έχει να κάνει με την εκπαίδευσή. Η εκπαίδευση που γίνεται σήμερα στα στελέχη δεν είναι επαρκής για να εντοπίζουν τα αδύναμα άτομα και να προλαμβάνουν δυσάρεστες καταστάσεις. Ας αλλάξει το σύστημα εκπαίδευσης των στελεχών και να συμπεριληφθεί ως κύριο βασικό μάθημα σε όλες τις βαθμίδες το μάθημα της ψυχολογίας το οποίο θα διδάσκεται από καθηγητές επιστήμονες ψυχολόγους και όχι από απλούς εκπαιδευτές στρατιωτικούς, όπως συμβαίνει σήμερα. Η γνώση ψυχολογίας δίνει την ικανότητα, με συχνές φιλικές συζητήσεις, σε ανύποπτο χώρο και χρόνο να αντιλαμβάνεσαι τα πάντα γύρω από τον υφιστάμενο σου, τις αδυναμίες της προσωπικότητας του, τα ευάλωτα στοιχεία του χαρακτήρα του και γενικά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και έτσι να μπορείς να τον υποστηρίζεις ψυχολογικά, με σκοπό να αποφευχθούν κάποιες δυσάρεστες καταστάσεις.
Ας σκεφθεί, επιτέλους, η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία αυτού του τόπου ότι, ο στρατός έχει να κάνει με νέους ανθρώπους, που σε δύσκολες εποχές για την Ελληνική οικογένεια αφήνουν πίσω τους τα όποια οικογενειακά και προσωπικά τους προβλήματα, για να εκπληρώσουν το χρέος τους προς την πατρίδα, η οποία σαν αντάλλαγμα τους παρέχει απλόχερα την αβεβαιότητα για το μέλλον τους.
Ας ευχηθούμε να μην θρηνήσουμε στο μέλλον άλλο θύμα αυτοκτονίας και αυτό είμαι σίγουρος ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί, με σοβαρές έρευνες και όχι του ποδαριού, που θα οδηγήσουν στην λήψη σωστών μέτρων τα οποία να μη μένουν μόνο στα χαρτιά αλλά να εφαρμόζονται από ένα κατάλληλα εκπαιδευμένο στρατιωτικό προσωπικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου