Το παρακάτω κείμενο είναι η τοποθέτηση μου στην ημερίδα που οργάνωσαν από κοινού ΚΕΘΑ, ΣΥΣΜΕΔ και Πολιτιστικός Μορφωτικός Σύλλογος Αποφοίτων Σχολών Υπα/ξκων ΠΝ και πραγματοποιήθηκε στις 23 Μαρτίου 2010. Δεν ακούστηκε λόγω στενότητας χρόνου. Η εισήγηση στην συγκεκριμένη ενότητα αν και ξεκίνησε καλά στο τέλος ξέφυγε από το θέμα. Δεν με ικανοποίησε.
Αγαπητοί συνάδελφοι
Θα ήθελα να κάνω μια σύντομη τοποθέτηση πάνω στην ενότητα «οι Στρατιωτικοί και τα πολιτικά κόμματα», αν και σαν μέλος του ΔΣ του ΣΥΣΜΕΔ δεν με βρήκε σύμφωνο αυτή η ενότητα και θα προτιμούσα μια ενότητα με θέμα του τύπου «Η στρατιωτική ηγεσία και οι εμπλοκές της στην αντιμετώπιση προβλημάτων προσωπικού» ή «Η στρατιωτική ηγεσία και οι πολιτικοί προϊστάμενοι», ή τέλος πάντων κάτι τέτοιο …
Κρίνω σκόπιμο να αναφερθώ σε ένα γεγονός του οποίου ήμουν αυτόπτης μάρτυς και έλαβε χώρα σε κάποιο πολύ ψηλά γραφείο.
Κάποιος πολιτικός συνεργάτης, κάποιου Υπουργού, είχε την ονομαστική του εορτή. Όπως συνηθίζεται δεχόταν ευχές στο γραφείο του. Είχαν συγκεντρωθεί κάποια άτομα από τα ΓΕ, τόσο πολιτικό όσο και στρατιωτικό προσωπικό, όχι ιδιαίτερα πολλά. Υπήρχαν κάποια πηγαδάκια που γινόταν συζητήσεις. Πλησίασα ένα από αυτά που ήταν μαζεμένοι στρατιώτες (που ανήκαν οι περισσότεροι από αυτούς σε κάποια πολιτική νεολαία) και ένας ανώτατος Αξ/κος του Πεζικού.
Προσέξτε πως είχε η συζήτηση:
Ανώτατος Αξκός υψώνοντας το ποτήρι του. «Στην υγειά σας παιδιά»
Στρατιώτες: «στην υγειά σας κ. Τάδε …και σε Ανώτερα»
Ανώτατος Αξκός: «Ε….Άμα το θελήσετε και σεις Παιδιά». «Εγώ πάντα είμαι κοντά σας και κοντά στον Υπουργό»
Ντράπικα, αηδίασα, απογοητευτικά, θύμωσα,….
Φανταστείτε, ο άνθρωπος «έγλυφε τις κατσαρόλες των μαγείρων του Υπουργού»,γιατί ? Ένα τεράστιο γιατί?
Θα μπορούσα να σας πω πάρα πολλά τέτοια περιστατικά και τα περισσότερα δυστυχώς με άτομα πολύ ψηλά στην ιεραρχία.
Η ηγεσία είναι τέχνη. Ο ηγέτης πρέπει να λειτουργεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να κερδίσει την εμπιστοσύνη, την υπακοή, το σεβασμό, και την αφοσίωση των ατόμων για την επίτευξη του κοινού σκοπού. Τουλάχιστον αυτό μας έμαθαν και αυτό αναφέρεται στο ΕΕ 181-1 (Διοίκηση και Ηγεσία) Τι σεβασμό, τι εμπιστοσύνη, τι υπακοή, και τι αφοσίωση να δείξεις σε ηγέτες που σκέφτονται και ενεργούν όπως ο παραπάνω. Πιστέψτε με είναι πάρα πολλοί.
Αγαπητοί Συνάδελφοι
Δυστυχώς
Για αυτά που εμείς δεν μπορούμε να κατορθώσουμε, τη στιγμή που άλλες κατηγορίες εργαζομένων τα κατορθώνουν, δεν μας φταίνε τα πολιτικά κόμματα και οι πολιτικοί. Μεταφέρονται τα προβλήματα του κλάδου μας και η φωνή του στρατιωτικού προσωπικού στην πολιτική ηγεσία του Υπουργείου μας από την φυσική μας ηγεσία; (Δεν έχουμε συνδικαλισμό αυτοί υποχρεούται να τα μεταφέρουν).
ΟΧΙ. Υπάρχει μια άρνηση στο να πουν τα πράγματα με το όνομα τους. Να πουν την πραγματικότητα. Υπάρχει γενικά μια στάση που δεν δικαιολογείται. Και αν θα ζητήσουν κάτι, το ζητάνε τόσο χλιαρά και με τέτοιο τρόπο, όπως θα το ζητούσε ο νέος ανθυπολοχαγός από το διοικητή του για να μην τον πάρει σε κακό μάτι και δεν του δώσει άδεια. Δεν μας παίρνουν στα σοβαρά και καλά κάνουν. Ή οι στρατιωτικοί μας «ηγέτες» δεν επιδιώκουν να μας δουν σοβαρά για τους δικούς τους σκοπούς.
Το μόνο που καταλογίζω στους πολιτικούς, είναι ότι «δεν ήλθαν να μας ρωτήσουν τι είναι αυτό που θέλουμε και αφού τους το πούμε να μας παρακαλέσουν να τους αφήσουμε να το κάνουν».
Για μένα
Ευθύνονται οι εκάστοτε ηγεσίες μας, που κανείς μέχρι τώρα δεν προώθησε και δεν πάλεψε όπως όφειλε, για τις ανάγκες και τα προβλήματα των στελεχών, αλλά μεταβάλλονται σε πιστούς και σκυφτούς θεράποντες και σε θαλαμηπόλους της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας. Ευθύνονται οι φυσικοί μας ηγέτες που αφού βάζουν στόχο στους σκοπούς τους την εξουσία, και μόνο, κανονίζουν η διαγωγή τους προς τους πολιτικούς άρχοντες να είναι αρεστή με την ελπίδα ότι θα προωθηθούν και θα πετύχουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. κάποιοι το κατόρθωσαν. Υπουργοί, Υφυπουργοί, Πρόεδροι Οργανισμών….και σε πολλές άλλες θέσεις. Εκτός αυτού, βολεύουν παιδιά, εγγόνια, και λοιπούς συγγενείς…..Να μην αναφερθώ σε ονόματα γιατί εξ άλλου τα γνωρίζετε.
Κι εμείς τι περιμένουμε απ’ αυτούς να προωθήσουν τα προβλήματα του προσωπικού και του κλάδου μας γενικότερα. Και σας ερωτώ. Ποιοι ευθύνονται οι πολιτικοί; ή η νοσηρή νοοτροπία, που για να πετύχουν κάποιοι το προσωπικό τους συμφέρον θυσιάζουν τον συνάδελφο, τον συμμαθητή, τον υφιστάμενο και όλο το στρατιωτικό προσωπικό; Και δημιουργείται έτσι ένα πλήθος δυσαρεστημένων και γεμάτων ανασφάλειες στελεχών, γιατί αισθάνονται μόνοι, χωρίς φωνή, χωρίς εκπροσώπηση, στην ουσία απροστάτευτοι. Και το χειρότερο, βλέποντας να χάνονται τα όνειρα τους, οι προσδοκίες τους το μέλλον τους, να ωθούνται σε πρόωρες αποστρατείες. Αδειάζει ο στρατός μας από τους άριστους και τους έμπειρους, δημιουργούνται κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα.
Και μη μου πείτε ότι το σύστημα είναι τέτοιο που μας θέλει έτσι. Αυτό το σύστημα βολεύει κάποιους. Και μεταξύ των κάποιων είναι και οι υψηλόβαθμοι οι δικοί μας. Και αυτό είναι η πικρία.
Πότε πίεσαν οι ηγεσίες μας την πολιτική ηγεσία πάνω σε θέματα που μας καίνε. Έστω και μια φορά. Ας μην κατόρθωναν τίποτα. Θα κέρδιζαν το σεβασμό μας και την εμπιστοσύνη μας. Πότε υπήρξε έστω και μία παραίτηση αρχηγού ή άλλου υψηλόβαθμου όταν η πολιτική ηγεσία πήγε ενάντια στα συμφέροντα μας.
Δεν είδα καμία αντίδραση, μέχρι σήμερα, από την στρατιωτική ηγεσία που βλέπει να μειώνεται δραματικά το εισόδημα του Έλληνα στρατιωτικού, ψαλιδίζοντας μισθούς και επιδόματα.
Η στρατιωτική ηγεσία είναι αυτή που ζήτησε την ακύρωση της απόφασης του Πρωτοδικείου για την λειτουργία του σωματείου της Ένωσης Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Η στρατιωτική ηγεσία ζήτησε ξανά την ακύρωση του αστικού σωματείου του Συνδέσμου συνεργασίας Μελών Ενόπλων Δυνάμεων.
Υπάρχει όμως κάτι που ενισχύει περισσότερο τα λεγόμενα μου. Αυτοί που βγήκαν μέσα από τους κόλπους του στρατού, σταδιοδρόμησαν στην πολιτική και έφθασαν να γίνουν πολιτικοί μας προϊστάμενοι. Μάλλον τυφλώθηκαν από τα αξιώματα τους, (σύνηθες φαινόμενο για στρατιωτικούς), και όχι μόνο ξέχασαν την προέλευση τους και τα προβλήματα του κλάδου τους, όχι μόνο δεν θεράπευσαν τα κακώς κείμενα, ενώ μπορούσαν, κάποτε γι’ αυτά εξέφραζαν δυσαρέσκεια τους, αλλά υπήρξαν σκληρότεροι απέναντι του προσωπικού ακόμη και από αυτούς που δεν είχαν καμία σχέση στο παρελθόν με τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Αγαπητοί συνάδελφοι τι μπορούμε να περιμένουμε από τον ανώτατο αξιωματικό του περιστατικού που σας ανέφερα στην αρχή. Αυτοί και οι όμοιοι του μας θέλουν "όνους ξεχασμένους στο λιβάδι να μασάμε το χορτάρι που μας δίνουν και να μην ζητάμε τίποτε άλλο".
Τελειώνοντας επαναλαμβάνω, ας μην τα βάνουμε με τα πολιτικά κόμματα και τους πολιτικούς. Πρέπει πρώτα εμείς οι ίδιοι να κάνουμε την αυτοκριτική μας, σε όποια βαθμίδα της ιεραρχίας και αν βρισκόμαστε, και να πετάξουμε από πάνω μας την νοσηρή αυτή νοοτροπία, που μας επέβαλαν και ξεκινάει από την είσοδο στις παραγωγικές σχολές, μας ακολουθεί καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας μας και μέχρι και αυτή την αποστρατεία. Και είναι η νοοτροπία της μιζέριας της κακομοιριάς και του βολέματος και να αναγνωρίσουμε ότι ανεξάρτητα θέσεως βαθμού και προέλευσης βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι. Αντί αυτής να καλλιεργήσουμε την συναδελφοσύνη μεταξύ μας με κοινά οράματα και κοινούς στόχους και γιατί όχι, μη σας τρομάζει, κοινούς αγώνες, για την προώθηση και επίλυση των προβλημάτων μας.
Σας ευχαριστώ
Σπύρος Ματιάτος
Άνχης εα
Αγαπητοί συνάδελφοι
Θα ήθελα να κάνω μια σύντομη τοποθέτηση πάνω στην ενότητα «οι Στρατιωτικοί και τα πολιτικά κόμματα», αν και σαν μέλος του ΔΣ του ΣΥΣΜΕΔ δεν με βρήκε σύμφωνο αυτή η ενότητα και θα προτιμούσα μια ενότητα με θέμα του τύπου «Η στρατιωτική ηγεσία και οι εμπλοκές της στην αντιμετώπιση προβλημάτων προσωπικού» ή «Η στρατιωτική ηγεσία και οι πολιτικοί προϊστάμενοι», ή τέλος πάντων κάτι τέτοιο …
Κρίνω σκόπιμο να αναφερθώ σε ένα γεγονός του οποίου ήμουν αυτόπτης μάρτυς και έλαβε χώρα σε κάποιο πολύ ψηλά γραφείο.
Κάποιος πολιτικός συνεργάτης, κάποιου Υπουργού, είχε την ονομαστική του εορτή. Όπως συνηθίζεται δεχόταν ευχές στο γραφείο του. Είχαν συγκεντρωθεί κάποια άτομα από τα ΓΕ, τόσο πολιτικό όσο και στρατιωτικό προσωπικό, όχι ιδιαίτερα πολλά. Υπήρχαν κάποια πηγαδάκια που γινόταν συζητήσεις. Πλησίασα ένα από αυτά που ήταν μαζεμένοι στρατιώτες (που ανήκαν οι περισσότεροι από αυτούς σε κάποια πολιτική νεολαία) και ένας ανώτατος Αξ/κος του Πεζικού.
Προσέξτε πως είχε η συζήτηση:
Ανώτατος Αξκός υψώνοντας το ποτήρι του. «Στην υγειά σας παιδιά»
Στρατιώτες: «στην υγειά σας κ. Τάδε …και σε Ανώτερα»
Ανώτατος Αξκός: «Ε….Άμα το θελήσετε και σεις Παιδιά». «Εγώ πάντα είμαι κοντά σας και κοντά στον Υπουργό»
Ντράπικα, αηδίασα, απογοητευτικά, θύμωσα,….
Φανταστείτε, ο άνθρωπος «έγλυφε τις κατσαρόλες των μαγείρων του Υπουργού»,γιατί ? Ένα τεράστιο γιατί?
Θα μπορούσα να σας πω πάρα πολλά τέτοια περιστατικά και τα περισσότερα δυστυχώς με άτομα πολύ ψηλά στην ιεραρχία.
Η ηγεσία είναι τέχνη. Ο ηγέτης πρέπει να λειτουργεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να κερδίσει την εμπιστοσύνη, την υπακοή, το σεβασμό, και την αφοσίωση των ατόμων για την επίτευξη του κοινού σκοπού. Τουλάχιστον αυτό μας έμαθαν και αυτό αναφέρεται στο ΕΕ 181-1 (Διοίκηση και Ηγεσία) Τι σεβασμό, τι εμπιστοσύνη, τι υπακοή, και τι αφοσίωση να δείξεις σε ηγέτες που σκέφτονται και ενεργούν όπως ο παραπάνω. Πιστέψτε με είναι πάρα πολλοί.
Αγαπητοί Συνάδελφοι
Δυστυχώς
Για αυτά που εμείς δεν μπορούμε να κατορθώσουμε, τη στιγμή που άλλες κατηγορίες εργαζομένων τα κατορθώνουν, δεν μας φταίνε τα πολιτικά κόμματα και οι πολιτικοί. Μεταφέρονται τα προβλήματα του κλάδου μας και η φωνή του στρατιωτικού προσωπικού στην πολιτική ηγεσία του Υπουργείου μας από την φυσική μας ηγεσία; (Δεν έχουμε συνδικαλισμό αυτοί υποχρεούται να τα μεταφέρουν).
ΟΧΙ. Υπάρχει μια άρνηση στο να πουν τα πράγματα με το όνομα τους. Να πουν την πραγματικότητα. Υπάρχει γενικά μια στάση που δεν δικαιολογείται. Και αν θα ζητήσουν κάτι, το ζητάνε τόσο χλιαρά και με τέτοιο τρόπο, όπως θα το ζητούσε ο νέος ανθυπολοχαγός από το διοικητή του για να μην τον πάρει σε κακό μάτι και δεν του δώσει άδεια. Δεν μας παίρνουν στα σοβαρά και καλά κάνουν. Ή οι στρατιωτικοί μας «ηγέτες» δεν επιδιώκουν να μας δουν σοβαρά για τους δικούς τους σκοπούς.
Το μόνο που καταλογίζω στους πολιτικούς, είναι ότι «δεν ήλθαν να μας ρωτήσουν τι είναι αυτό που θέλουμε και αφού τους το πούμε να μας παρακαλέσουν να τους αφήσουμε να το κάνουν».
Για μένα
Ευθύνονται οι εκάστοτε ηγεσίες μας, που κανείς μέχρι τώρα δεν προώθησε και δεν πάλεψε όπως όφειλε, για τις ανάγκες και τα προβλήματα των στελεχών, αλλά μεταβάλλονται σε πιστούς και σκυφτούς θεράποντες και σε θαλαμηπόλους της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας. Ευθύνονται οι φυσικοί μας ηγέτες που αφού βάζουν στόχο στους σκοπούς τους την εξουσία, και μόνο, κανονίζουν η διαγωγή τους προς τους πολιτικούς άρχοντες να είναι αρεστή με την ελπίδα ότι θα προωθηθούν και θα πετύχουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. κάποιοι το κατόρθωσαν. Υπουργοί, Υφυπουργοί, Πρόεδροι Οργανισμών….και σε πολλές άλλες θέσεις. Εκτός αυτού, βολεύουν παιδιά, εγγόνια, και λοιπούς συγγενείς…..Να μην αναφερθώ σε ονόματα γιατί εξ άλλου τα γνωρίζετε.
Κι εμείς τι περιμένουμε απ’ αυτούς να προωθήσουν τα προβλήματα του προσωπικού και του κλάδου μας γενικότερα. Και σας ερωτώ. Ποιοι ευθύνονται οι πολιτικοί; ή η νοσηρή νοοτροπία, που για να πετύχουν κάποιοι το προσωπικό τους συμφέρον θυσιάζουν τον συνάδελφο, τον συμμαθητή, τον υφιστάμενο και όλο το στρατιωτικό προσωπικό; Και δημιουργείται έτσι ένα πλήθος δυσαρεστημένων και γεμάτων ανασφάλειες στελεχών, γιατί αισθάνονται μόνοι, χωρίς φωνή, χωρίς εκπροσώπηση, στην ουσία απροστάτευτοι. Και το χειρότερο, βλέποντας να χάνονται τα όνειρα τους, οι προσδοκίες τους το μέλλον τους, να ωθούνται σε πρόωρες αποστρατείες. Αδειάζει ο στρατός μας από τους άριστους και τους έμπειρους, δημιουργούνται κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα.
Και μη μου πείτε ότι το σύστημα είναι τέτοιο που μας θέλει έτσι. Αυτό το σύστημα βολεύει κάποιους. Και μεταξύ των κάποιων είναι και οι υψηλόβαθμοι οι δικοί μας. Και αυτό είναι η πικρία.
Πότε πίεσαν οι ηγεσίες μας την πολιτική ηγεσία πάνω σε θέματα που μας καίνε. Έστω και μια φορά. Ας μην κατόρθωναν τίποτα. Θα κέρδιζαν το σεβασμό μας και την εμπιστοσύνη μας. Πότε υπήρξε έστω και μία παραίτηση αρχηγού ή άλλου υψηλόβαθμου όταν η πολιτική ηγεσία πήγε ενάντια στα συμφέροντα μας.
Δεν είδα καμία αντίδραση, μέχρι σήμερα, από την στρατιωτική ηγεσία που βλέπει να μειώνεται δραματικά το εισόδημα του Έλληνα στρατιωτικού, ψαλιδίζοντας μισθούς και επιδόματα.
Η στρατιωτική ηγεσία είναι αυτή που ζήτησε την ακύρωση της απόφασης του Πρωτοδικείου για την λειτουργία του σωματείου της Ένωσης Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Η στρατιωτική ηγεσία ζήτησε ξανά την ακύρωση του αστικού σωματείου του Συνδέσμου συνεργασίας Μελών Ενόπλων Δυνάμεων.
Υπάρχει όμως κάτι που ενισχύει περισσότερο τα λεγόμενα μου. Αυτοί που βγήκαν μέσα από τους κόλπους του στρατού, σταδιοδρόμησαν στην πολιτική και έφθασαν να γίνουν πολιτικοί μας προϊστάμενοι. Μάλλον τυφλώθηκαν από τα αξιώματα τους, (σύνηθες φαινόμενο για στρατιωτικούς), και όχι μόνο ξέχασαν την προέλευση τους και τα προβλήματα του κλάδου τους, όχι μόνο δεν θεράπευσαν τα κακώς κείμενα, ενώ μπορούσαν, κάποτε γι’ αυτά εξέφραζαν δυσαρέσκεια τους, αλλά υπήρξαν σκληρότεροι απέναντι του προσωπικού ακόμη και από αυτούς που δεν είχαν καμία σχέση στο παρελθόν με τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Αγαπητοί συνάδελφοι τι μπορούμε να περιμένουμε από τον ανώτατο αξιωματικό του περιστατικού που σας ανέφερα στην αρχή. Αυτοί και οι όμοιοι του μας θέλουν "όνους ξεχασμένους στο λιβάδι να μασάμε το χορτάρι που μας δίνουν και να μην ζητάμε τίποτε άλλο".
Τελειώνοντας επαναλαμβάνω, ας μην τα βάνουμε με τα πολιτικά κόμματα και τους πολιτικούς. Πρέπει πρώτα εμείς οι ίδιοι να κάνουμε την αυτοκριτική μας, σε όποια βαθμίδα της ιεραρχίας και αν βρισκόμαστε, και να πετάξουμε από πάνω μας την νοσηρή αυτή νοοτροπία, που μας επέβαλαν και ξεκινάει από την είσοδο στις παραγωγικές σχολές, μας ακολουθεί καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας μας και μέχρι και αυτή την αποστρατεία. Και είναι η νοοτροπία της μιζέριας της κακομοιριάς και του βολέματος και να αναγνωρίσουμε ότι ανεξάρτητα θέσεως βαθμού και προέλευσης βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι. Αντί αυτής να καλλιεργήσουμε την συναδελφοσύνη μεταξύ μας με κοινά οράματα και κοινούς στόχους και γιατί όχι, μη σας τρομάζει, κοινούς αγώνες, για την προώθηση και επίλυση των προβλημάτων μας.
Σας ευχαριστώ
Σπύρος Ματιάτος
Άνχης εα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου