Αρπαχτήκαν δυο λεβέντες

Αρπαχτήκαν δύο λεβέντες σύντροφοι απ’ τα παλιά, είπανε βαριές κουβέντες που μας κόπηκε  η μιλιά. Τ’ όμορφο πρωί του Ιούνη σε μπαράκι στην πλατεία λες κι οι δύο τους ήταν ... Ούννοι έψαχναν για φασαρία.

Μήπως ήθελε να ρίξει

στο κρασί του το νερό;

Κι αυτό θα ‘ταν για να λήξει

παλιά κόντρα από καιρό;

Λίγο έλειψε, αλήθεια,

Να πιαστούνε και στα χέρια

στου δημάρχου τη βοήθεια

έκρυψαν και τα μαχαίρια.

Οι θαμώνες απορούσαν!

Τρίβανε τα μάτια όλοι!

"Μα αυτοί δε διοικούσαν

το νησί και τ’ Αργοστόλι";

Τι τους έφταιξε; -ποιος ξέρει-

και αρχίνησε ο καυγάς;

Μήπως ήταν για το χέρι

κάποιας όμορφης κυράς;

Όντως. Ήταν για κυρία

-δίχως μάτι, δίχως χέρι-

την ελέγαν ΕΞΟΥΣΙΑ

που της έστησαν καρτέρι.

Μα δεν πέρασε από δαύτους. 

-Τους κορόιδεψε τα μάλα-

Τώρα και τους δύο κλάφτους

γιατί μείνανε ... μπουκάλα.

Για τον έναν φταίει ο άλλος.

Για τον άλλον φταίει ο ένας.

Ήταν ο καυγάς μεγάλος

και δεν κέρδισε κανένας.

Είπε κι ο Αργοστολιώτης:

"Βρε συντρόφια, βρε καλοί μου,

από τον καιρό της νιότης

είστε απάνου το πετσί μου.

Εγινήκατε  ρεζίλι

Στην πλατεία στ’ Αργοστόλι

κοροϊδεύανε κι φίλοι

κι η Κεφαλονιά μας όλη.

ΔΕΝ ΣΑΣ ΘΕΛΕΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ!

Βάλτε το μες το μυαλό σας.

Κι αυτή είναι η ουσία.

Σας το λέω για καλό σας.

Το Ζιζάνιο τ’ Αργοστολιού