Τι μπορούσε να κάνει ο κ. Σαμαράς σαν αντιπολίτευση και δεν έκανε.

Περιμένουμε με αγωνία να βγει άσπρος καπνός, για να μάθουμε κι εμείς ποιος θα είναι ο Πρωθυπουργός της συγκυβέρνησης.  Όχι ότι θα αλλάξει κάτι για την κοινωνία μας, όποιος και αν θα είναι.  Αλλά, τέλος πάντων.  Ας πούμε από απλή περιέργεια. 

 .

Αν ο κ Σαμαράς,  και η Νέα Δημοκρατία ήθελαν να φέρουν  κάτι διαφορετικό από την Κυβέρνηση Παπανδρέου, και σαν αντιπολίτευση, θα μπορούσαν  να κάνουν κάποιες κινήσεις, που

πραγματικά, θα  έπιαναν τόπο.    Μην ξεχνάμε ότι η αντιπολίτευση είναι ο θεσμός που έχει τη δυνατότητα να προστατεύει την συνταγματική νομιμότητα.

Διαβάζοντας το περιοδικό crash, σας μεταφέρω ένα κομμάτι από τη συνέντευξη του καθηγητή Γιώργου Κασιμάτη.  Ο κ. Κασιμάτης πιστεύει ότι, ο κ. Σαμαράς «Οι κινήσεις που μπορούσε και όφειλε να κάνει είναι, πέρα από τα μέσα κοινοβουλευτικού ελέγχου που ρητώς ορίζει το Σύνταγμα για την κανονική λειτουργία του πολιτεύματος και τα εξής:

1.  Να καταγγείλει την παράκαμψη της Βουλής ως παραβίαση του πολιτεύματος, ζητώντας με επιμονή την κύρωση των συμφωνιών δανεισμού από τη λαϊκή αντιπροσωπεία με τους όρους που επιβάλλουν τα άρθρα 28 παρ 2 και 36 παρ 2 του συντάγματος.

2.  Σε περίπτωση άρνησης, να προβεί σε πρόταση δυσπιστίας (μομφής) κατά της κυβέρνησης και να ζητήσει τη σύνταξη εξεταστικής επιτροπής για παραβίαση του πολιτεύματος. 

3.  να καταγγείλει όλες τις συμβάσεις δανεισμού, ως ανυπόστατες λόγω μη κύρωσής τους από τη Βουλή, λόγω παραβίασης των θεμελιωδών αρχών του δικαίου και των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών που εγγυάται το υπερκείμενο δίκαιο (Σύνταγμα και Ευρωπαϊκό και Διεθνές Δίκαιο) και λόγω επαχθούς του μεγαλύτερου μέρους του δανείου, προτείνοντας επαναδιαπραγμάτευση του μη επαχθούς μέρους των δανείων από μηδενική βάση, με νόμιμους όρους και με ισότητα δανειολήπτη και δανειστών. Σε αυτή την καταγγελία θα έπρεπε να περιβάλει ειδικά και ρητά, ως λόγο της καταγγελίας, τους δύο όρους της «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης», οι οποίοι έθεσαν την χώρα σε πλήρη υποτέλεια και σε κατάσταση ολοκληρωτικής οικονομικής και πολιτικής εκμηδένισης:  την «άνευ όρων και αμετάκλητη» παραίτηση από της ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας και όλες τις λοιπές (άρθρο 14 παρ 5) και την ολοκληρωτική δέσμευση του συνόλου της περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου (άρθρο 4).

4.  Όταν η αντιπολίτευση θα έβλεπε ότι δεν εισακούεται και ότι δεν μπορεί να συμβάλει στην ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος και την τήρηση του Συντάγματος, θα έπρεπε να προβεί σε ριζοσπαστικότερα μέσα αντίδρασης, όπως η αποχώρηση, καταγγέλλοντας τις παραβιάσεις και ζητώντας προκήρυξη εκλογών.  Τίποτα δεν έγινε από όλα αυτά».