Έφυγε σήμερα από τη ζωή, σε ηλικία 78 ετών ο Γιώργος Χαρεράς, από τα Μαυράτα του Ελειού. Ένας μοναδικός Άνθρωπος. Ένας τρυφερός Σύζυγος. Ένας στοργικός Πατέρας. Ένας Προστατευτικός Παππούς. Ένας άριστος Οικογενειάρχης. Ένας αγαπητός Φίλος. Ένας συνεπής Δημοκράτης. Ένας αλύγιστος Σοσιαλιστής. Ένας ασυμβίβαστος γνήσιος Κεφαλονίτης. Ένας από αυτούς που η απουσία του θα γίνει αισθητή στο νησί μας.
Ευχόμαστε στην σύζυγο του, στα παιδιά του, στα εγγόνια του και σε όλους τους συγγενείς του τα θερμά μας συλλυπητήρια. Ο Γιώργος Χαρεράς που είχε τον τρόπο να σε κερδίζει, θα λείψει από όλους εμάς που τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε.
Ας αναπαυθεί η ψυχούλα του, αγναντεύοντας τα πανέμορφα χρώματα του Ιονίου, τα πλημμυρισμένα με τις ευωδιές που στέλνει ο Αίνος, στο μέρος που τόσο αγάπησε, το χωριό του τα Μαυράτα.
Αγαπημένε μου Πατριώτη, Καλό σου Ταξίδι …
Η κηδεία του θα γίνει το Σάββατο στα Μαυράτα.
Ακολουθεί ένα πραγματικά συγκινητικό κείμενο που έγραψε Γιάννης Κωνσταντάτος για τον παππού του, Γιώργο Χαρερά ,
Καλό ταξίδι !
Έχετε αναρωτηθεί πόσοι άνθρωποι είναι πραγματικά δικοί μας; Μέσα στην λίμνη με τους κροκόδειλους που κολυμπάμε καθημερινά, στην ζούγκλα της ζωής μας ποιοι είναι αυτοί που η καρδιά τους κτυπά για τον καθένα από εσάς απόλυτα εναρμονισμένη με τον κτύπο της δικής σας καρδιάς ; Ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού... και ίσως πάλι πολλούς να λέω. Σχέσεις ιδιοτέλειας, ανάγκης και πόθου οι περισσότερες απ όσες βιώνουμε και με το φανάρι αναζητούμε την αγνή αγάπη κ πίστη . Αν δε, το πεπρωμένο, μας στερήσει έναν απ αυτούς τους ελάχιστους δικούς μας ανθρώπους πόσο φτωχότεροι γινόμαστε, πόσο μόνοι , πόσο δυστυχείς!
Σήμερα τα ξημερώμα έγινα απίστευτα φτωχός. Χρεωκόπησα σε ψυχικά αποθέματα γιατί έφυγε ένα πρόσωπο λατρεμένο, ένας άνθρωπος που αγάπησα και με αγάπησε με πάθος και πίστη. Ήταν ,μου λένε ορισμένοι για να με παρηγορήσουν, μεγάλος, μόλις 78 ανταπαντώ , αλλά η σχέση αγάπης δεν έχει σάρκα, αίμα, ηλικία και χρόνο. Έχει μόνο ψυχή και εγώ έχασα ένα πολύτιμο κομμάτι της δικιάς μου . Δεν ξέρω αν είναι μελό το κείμενο, δεν ξέρω αν υπερβάλλω στην γραφή μου . Ίσως να αγγίζω την γραφικότητα γιατί γράφω για να εκφράσω τον πόνο μου μιας και η γραφή ήταν και θα είναι πάντα η εκτόνωση μου.
Τον Γιώργο Χαρερά , τον παππού μου, παρά το βαρύ μου πένθος δεν τον κλαίω. Ήταν πολύ άντρας, αρσενικός σ όλη του την ζωή και δεν του αξίζουν δάκρυα στο τέλος του. Έζησε έντιμα, κρυστάλλινα και δεν κατάφερα να βρώ ούτε έναν μα έναν χριστιανό όλα αυτά τα χρόνια να μου τον κακολογήσει. Γλετζές αθεράπευτος, πασοκτζής αρρωστημένος και δημοκράτης φανατικός ήταν πάντα χαμογελαστός σ όλες τις στιγμές της ζωής του. Παιδί της γενιάς πολέμου, ορφάνεψε στα 7 του χρόνια και ανέλαβε να μεγαλώσει τα τρία μικρότερα αδέλφια του. Έφυγε μετανάστης για την Αυστραλια 20 μόλις χρονών ,με την γυναίκα του, την λίγων μηνών κόρη του αγκαλιά και μια μόνο βαλίτσα. Επέστρεψε μετά από 20 χρόνια στην πατρίδα του την Κεφαλονιά γιατί ήταν γνήσιος Οδυσσέας και ο νόστος της επιστροφής στα γεννέθλία χώματα του έκαιγε τα σωθικά του. Άνοιξε στην Αργυρούπολη την εμπορική του επειχείρηση και έζησε με την αγάπη και τον σεβασμό όλου του κόσμου μέχρι της 6 Ιουλίου του 2011.
Προσωπικά θα τον κουβαλάω πάντα μέσα μου. Μ έμαθε να αγαπώ το χωριό μας και το μικρό μας σπίτι με αποτέλεσμα να μην μου αρέσει κανένα άλλο μέρος στην γή εκτός από Μαυράτα. Μόνο εκεί του άρεσε να πηγαίνει και μόνο εκεί ξεκουράζομαι κ εγώ. Λάτρευε το αμπέλι και το κτήμα με τις λεμονιές, αλλά και τους απλούς ανθρώπους που έκανε παρέα στο καφενείο και κρύβουν μεγαλείο ψυχής. Μου δίδαξε την χαρά του ψαρέματος με παραγάδι και πόσο ελεύθερος νιώθεις όταν γυρνάς όλη την ημέρα με το μαγιό δίχως να σε νοιάζει η συμβατικότητα. Μου μετέδωσε την αγάπη για την παρέα και την ανάγκη να έχω πάντα στο σπίτι φίλους για μεζέ και ποτό. Η εικόνα που κρατάω είναι αυτή του πιτσιρικά δίπλα του στο κυνήγι και στην βάρκα ενώ η φράση που με στοιχειώνει θα είναι « τα λεφτά και τα σπίτια δεν έχουν αξία αν δεν έχεις ανθρώπους δίπλα σου να σ αγαπούν. Να τα χέσεις όλα αν είναι να είσαι μόνος σου !»
Ήταν ωραίος, ήταν αρρενωπός ήταν ένας γνήσιος βλάσφημος Κεφαλονίτης. Μου λείπει ήδη πολύ και θα μου λείψει ακόμα περισσότερο. Γιατί δεν θα ξαναβρώ αυτή την σχέση, δεν θα είμαι ποτέ ξανά πιτσιρικάς δίπλα του να τον ακούω να τσακώνεται με πάθος για τον Ανδρέα του . Δεν θα μου δίνει χαρτζηλίκι κρυφά απ όσους τον μάλωναν ότι με κακομαθαίνει . Θα συναντιόμαστε στα όνειρα μου και στις βαθύτερες πάντα σκέψεις μου όταν θα θέλω να γαληνέψω και θα αναζητώ έναν δικό μου άνθρωπο ενδόψυχα να με παρηγορήσει. . Ήταν τέτοια η σχέση μας που τα τελευταία του λόγια ήταν το όνομα μου πρίν πέσει σε κώμα και στον αιώνιο ύπνο.
Καλό ταξίδι ρε παππού , κάνε τσιγάρο ήρεμος η γιαγιά δεν σε βλέπει , πιές κρασί με την παλιοπαρέα σου τώρα που τους συνάντησες ξανά, ρίξε παραγάδι και καμιά τουφεκιά εκεί που θα σεργιανίζεις και είμαι βέβαιος πως κάποια μέρα θα ξαναβρεθούμε! Κάπου , εκεί στην αέρινη παραλία των Μαυράτων, στην μικρή μας Πεταλούδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου