Είναι αυτονόητο, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πως ο συζητούμενος προϋπολογισμός είναι ο κρισιμότερος της μεταπολεμικής Ελλάδας. Ο σχεδιασμός, η ψήφιση και η υλοποίησή του θα καθορίσουν στην πράξη και όχι στα λόγια τη «μοίρα» της χώρας μας για τις επόμενες δεκαετίες. Στο χρόνο που μου διαθέτει το Σώμα θα προσπαθήσω να εκθέσω τις απόψεις μου όσο πιο καθαρά γίνεται και όπως το απαιτούν οι περιστάσεις.
Υπάρχουν πέντε κεφαλαιώδη ζητήματα στα οποία πρέπει να σταθούμε:
Πρώτον: Το διεθνές περιβάλλον: Δεν είναι απλώς αβέβαιο και ευμετάβλητο, είναι υπό έκρηξη. Διεθνή status, που θεωρούσαμε δεδομένα ανατρέπονται. Συμμαχίες αλλάζουν. Γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα χάνουν ή αποκτούν σημασία εν μια νυκτί. Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως βρισκόμαστε μέσα στη δίνη ενός ακήρυκτου παγκόσμιου πολέμου. Η διεθνής οικονομική κρίση τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από αυτόν τον πόλεμο. Ούτως ή άλλως, αυτή η ασυνήθης διεθνής κρίση έχει χαρακτηριστικά παγκόσμιου πολέμου και όταν αυτή θα περάσει, θα αφήσει πίσω της τα αποτελέσματα ενός τέτοιου πολέμου.
Δεύτερον: Σ’αυτό το μεγάλο σταυροδρόμι οφείλουμε να απαντήσουμε αποφασιστικά στα μεγάλα διλήμματα. Η θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του «γερμανογαλλικού άξονα» είναι ξεκάθαρη και ωμή: «Κύριοι, διορθώστε τα του οίκου σας και θα σας είμαστε αρωγοί στην προοπτική μιας ανταγωνιστικής Ευρώπης, ειδάλλως γεια σας.»
Εκ των πραγμάτων σήμερα, τώρα πρέπει να αποφασίσουμε. Θέλουμε την Ευρώπη και το ευρώ της ή όχι; Θέλουμε δημοσιονομική πειθαρχία ή όχι; Θέλουμε πειθαρχημένο κράτος ή όχι; Όταν οι επιθετικές αγορές διαλύουν εθνικές οικονομίες και αποσταθεροποιούν παντοδύναμες οικονομικές ενώσεις, η Ελλάδα πώς θα σταθεί; Μόνη της ή μέσα στην Ένωση;
Υπάρχουν πέντε κεφαλαιώδη ζητήματα στα οποία πρέπει να σταθούμε:
Πρώτον: Το διεθνές περιβάλλον: Δεν είναι απλώς αβέβαιο και ευμετάβλητο, είναι υπό έκρηξη. Διεθνή status, που θεωρούσαμε δεδομένα ανατρέπονται. Συμμαχίες αλλάζουν. Γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα χάνουν ή αποκτούν σημασία εν μια νυκτί. Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως βρισκόμαστε μέσα στη δίνη ενός ακήρυκτου παγκόσμιου πολέμου. Η διεθνής οικονομική κρίση τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από αυτόν τον πόλεμο. Ούτως ή άλλως, αυτή η ασυνήθης διεθνής κρίση έχει χαρακτηριστικά παγκόσμιου πολέμου και όταν αυτή θα περάσει, θα αφήσει πίσω της τα αποτελέσματα ενός τέτοιου πολέμου.
Δεύτερον: Σ’αυτό το μεγάλο σταυροδρόμι οφείλουμε να απαντήσουμε αποφασιστικά στα μεγάλα διλήμματα. Η θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του «γερμανογαλλικού άξονα» είναι ξεκάθαρη και ωμή: «Κύριοι, διορθώστε τα του οίκου σας και θα σας είμαστε αρωγοί στην προοπτική μιας ανταγωνιστικής Ευρώπης, ειδάλλως γεια σας.»
Εκ των πραγμάτων σήμερα, τώρα πρέπει να αποφασίσουμε. Θέλουμε την Ευρώπη και το ευρώ της ή όχι; Θέλουμε δημοσιονομική πειθαρχία ή όχι; Θέλουμε πειθαρχημένο κράτος ή όχι; Όταν οι επιθετικές αγορές διαλύουν εθνικές οικονομίες και αποσταθεροποιούν παντοδύναμες οικονομικές ενώσεις, η Ελλάδα πώς θα σταθεί; Μόνη της ή μέσα στην Ένωση;
H άποψή μου είναι πως το μέλλον μας πρέπει να ταυτιστεί με το μέλλον της Ευρώπης, οικονομικά και πολιτικά. Διαλέγω την Ευρώπη, όχι για τον παράδεισό της, αλλά για την κόλασή της, η οποία θα μου επιτρέψει, όμως, να επιβιώσω.
Το αδύναμο και άρρωστο κράτος μας οφείλει να αναρρώσει, να αναλάβει και να πορευτεί με την Ένωση. Ως λαός έχουμε κάνει πολλές θυσίες. Ο ευρωπαϊκός χαρακτήρας μας, όμως, δεν πρέπει να κινδυνεύσει.
Τρίτον : Οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, που πιστεύουν στην Ευρώπη, έχουν την ευθύνη να οδηγήσουν τη χώρα στην ευρωπαϊκή προσαρμογή της. Το βάρος του εγχειρήματος είναι τεράστιο. Γι’ αυτό είναι αναγκαία η εθνική συνεννόηση, χωρίς την οποία φοβάμαι πως θα ματαιοπονούμε.
Σήμερα έχουμε κάνει κάποια σταθερά βήματα, με κορωνίδα την κυβέρνηση Παπαδήμου, την αποδοχή της δανειακής σύμβασης και του σχεδίου εξόδου από την κρίση. Αυτά όμως δεν αρκούν και κυρίως δεν πείθουν, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό.
Ο ελληνικός λαός έχει υποστεί βαριές στερήσεις και το χειρότερο δεν ξέρει αν αυτές θα πιάσουν τόπο. Οφείλουμε έκτος των άλλων, την ελπίδα στο λαό μας, την ελπίδα πως έχουμε σχέδιο, που κάποια μέρα θα μας βγάλει από τη σημερινή δύσκολη κατάσταση.
Τέταρτον: Τα στοιχεία του Προϋπολογισμού προκύπτουν τόσο μέσα από την τελευταία συμφωνία με την Ένωση όσο και από τη δική μας θέληση για διαρθρωτικές και δημοσιονομικές αλλαγές. Το βασανιστικό ερώτημα του λαού, αν οι θυσίες του έπιασαν τόπο, έχει πολλές απαντήσεις. Κατ’ αρχάς πετύχαμε τη δραστική μείωση του ελλείμματος από το 15,7% το 2009 στο 9% το 2011 και προσδοκώμενο είναι το 5,4% το 2012. Το πρωτογενές έλλειμμα το 2009 ήταν 24 δισ. ενώ το 2012 προβλέπουμε πρωτογενές πλεόνασμα 1,1% του Α.Ε.Π. ή 2,4 δισεκατομμύρια ευρώ.
Πετύχαμε αποτελέσματα, αλλά όχι όσα έπρεπε ή θα θέλαμε. Η επιτευχθείσα συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, η νέα Κυβέρνηση και το επιτευχθέν μίνιμουμ εθνικής συνεννόησης είναι γερά βάθρα πάνω στα οποία μπορούμε να κτίσουμε αξιόπιστα τη μεγάλη ελπίδα, στην οποία βάσιμα μπορεί να στηριχτεί ο λαός μας. Αν τα πράγματα λειτουργήσουν σωστά, άμεσα μπορούμε να πετύχουμε:
δραστική μείωση του χρέους κατά 100 δις, άρα βιωσιμότητα του χρέους,
ανασυγκρότηση του τραπεζικού συστήματος
μείωση της ύφεσης το 2012.
Παράλληλα, έχουμε φωτεινά σημάδια από τις εξαγωγές, τον τουρισμό, την εκκίνηση του ΕΣΠΑ, το Ευρωπαϊκό Σχέδιο Ανασυγκρότησης και άλλα.
Το επόμενο τρίμηνο θα είναι ιδιαίτερα θερμό. Οι ενέργειες στις οποίες θα προβεί η Κυβέρνηση, με τη δική μας κοινή στήριξη, στο τέλος του τριμήνου θα έχουν δημιουργήσει νέες συνθήκες στη χώρα μας. Για την κοινή επιτυχία όμως χρειάζεται συνεννόηση κι όχι αλληλοϋπονόμευση, χρειάζεται κοινή προσπάθεια και όχι άκαιρες έριδες.
Πέμπτον: κεφαλαιώδες ζήτημα είναι η δικαιοσύνη. Ότι κι αν πετύχουμε στα οικονομικά, αν ο λαός φαρμακώνεται από την αίσθηση της αδικίας, θα είναι χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Χρόνιες παθήσεις της κοινωνίας και του κράτους πρέπει να γιατρευτούν. Ο λαός μας είναι τσακισμένος όχι μόνο οικονομικά αλλά και ηθικά. Βλέπει τη διαφθορά γύρω του να γιγαντώνεται, τη γραφειοκρατία να βασιλεύει και την αδικία να κυριαρχεί. Η κοινωνία απελπισμένη, χωρίς πειστικό αξιακό σύστημα, είναι ευάλωτη σε κάθε είδους ψεύδος, συκοφαντία και λαϊκισμό. Όσο σημαντικό είναι το να επιβιώσουμε δημοσιονομικά, άλλο τόσο -και σημαντικότερο- είναι το να επιβιώσουμε ηθικά. Το χάος δεν προέρχεται από την ανέχεια μόνο. Το χάος γεννιέται κυρίως όταν οι αξίες υπονομεύονται και διαβρώνονται.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
η πολιτική μας πρέπει να ανατάξει την αίσθηση της αδικίας, πρέπει να πείσει τους πολίτες πως η δικαιοσύνη υπάρχει ακόμη και υπηρετείται από συγκεκριμένα τολμηρά μέτρα που παίρνουμε όλοι εμείς, αλλά και τα υλοποιούμε.
Σας ευχαριστώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου