Το άρθρο του Μανώλη Γλέζου και οι απαντήσεις από Χάρρυ Κλυνν και Γιάννη Ζουγανέλη.

Ολόκληρο το άρθρο του Μανώλη Γλέζου

Η μετονομασία της Τρόικας σε Θεσμούς, του Μνημονίου σε Συμφωνία και των Δανειστών σε Εταίρους, όπως και όταν βαφτίζεις το κρέας ψάρι, δεν αλλάζεις την προηγούμενη κατάσταση.

Δεν αλλάζεις, βέβαια, και την ψήφο του Ελληνικού Λαού, στις εκλογές της 25 Ιανουαρίου 2015.

Ψήφισε αυτό που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ: καταργούμε το καθεστώς της λιτότητας, που δεν αποτελεί μόνο στρατηγική της ολιγαρχίας της Γερμανίας και των άλλων δανειστριών χωρών της ΕΕ, αλλά και της ελληνικής ολιγαρχίας.

Καταργούμε τα Μνημόνια και την Τρόικα, καταργούμε όλους τους νόμους της λιτότητας.

Την επομένη των εκλογών με ένα νόμο καταργούμε την Τρόικα και τις συνέπειές της.

Πέρασε ένας μήνας κι ακόμα η εξαγγελία να γίνει πράξη.

Κρίμα και πάλι κρίμα.

Από την πλευρά μου ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ από τον Ελληνικό Λαό διότι συνήργησα σ΄ αυτή την ψευδαίσθηση.

Πριν, όμως, προχωρήσει το κακό.

Πριν να είναι πολύ αργά, ας αντιδράσουμε.

Πριν απ΄όλα τα μέλη, οι φίλοι και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, σε έκτακτες συνελεύσεις, όλων των βαθμίδων των οργανώσεων να αποφασίσουν αν δέχονται αυτήν την κατάσταση.

Μερικοί υποστηρίζουν, πως σε μια συμφωνία, πρέπει κι εσύ να υποχωρήσεις.

Κατ΄αρχήν ανάμεσα σε καταπιεστή και καταπιεζόμενο δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός, όπως ακριβώς ανάμεσα στον σκλάβο και στον κατακτητή, λύση είναι μόνο η Λευτεριά.

Αλλά κι αν δεχτούμε αυτό τον παραλογισμό, ήδη οι παραχωρήσεις που έκαναν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις με την ανεργία, τη λιτότητα, τη φτώχεια, τους αυτόχειρες, ξεπερνούν κάθε όριο υποχώρησης"

Απάντηση Χάρρυ Κλυνν.

Διαφωνήσαμε για το ίδιο περίπου θέμα πριν από 15-20 χρόνια, και να που διαφωνούμε για το ίδιο θέμα και πάλι σήμερα. Πριν από 15-20 χρόνια, όμως, ήταν «αλλιώς», και το «αλλιώς» εκείνο, δεν έχει καμιά, πολύτως, σχέση με το «αλλιώς» του σήμερα. Αλλά, απ’ ότι φαίνετε, ο χρόνος αδυνατεί να παίξει ρόλο στην εξέλιξη της «Αριστεράς» , που έμαθε να βαυκαλίζεται, «κολλημένη» σε «παρελθόντα κλέη», σε ανδριάντες και παράσημα, σημαίες, τακτικές και ονόματα παρελθουσών εποχών… Έχεις λάθος σύντροφε, μεγάλο λάθος, και ο τρόπος που χειρίζεσαι το λάθος αυτό δε βλάπτει, ασφαλώς, τον εαυτό σου, κάθε άλλο… Τον «περνάει ένα ακόμα χέρι» στίλβουσας μονωτικής πορσελάνης, που αγιοποιεί ακόμα πιο πολύ την εικόνα του «ιερού μεταξοσκώληκα», που κανείς δε δικαιούται να τον ανακαλεί στην τάξη, να διαφωνεί με τα λεχθέντα του, και σε τελευταία ανάλυση να τον αμφισβητεί… Παρ’ όλα αυτά, αυτό που γίνεται-γίνεται, και αυτό που είναι-είναι. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Βλάπτεις, δυστυχώς, σοβαρά την Αριστερά σύντροφε, την τραυματίζεις, κι εκεί που είναι να σηκωθεί για να σταθεί στα πόδια της, μπανγκ-μπανγκ την ξαναρίχνεις στο χώμα. Κουράστηκαν οι πολίτες να ακούνε πόσο δίκαιο έχεις εσύ και πόσο άδικο έχουν οι άλλοι… Πόσο «ήρωας» είσαι εσύ και πόσο δεν είναι οι άλλοι. Ο κάθε αγωνιστής με τον τρόπο του, ήρωας είναι κι αυτός σύντροφε. Το λυπηρό είναι ότι αυτήν την καινούρια, τη σύγχρονη Αριστερά, την «κυβερνώσα» όπως την αποκαλούνε, όσο κι αν προσπαθήσεις δε θα μπορέσεις μάλλον να την κατανοήσεις… Λείπουν πολλοί κρίκοι από την αλυσίδα σου! Σαν Μικέλε σύντροφε… Η βάρκα πλέει προς την άλλη όχθη και οι συνομιλίες των συντρόφων ηχούν παράξενα στ’ αυτιά μας… Λόγια αλλόκοτα, ακαταλαβίστικα για ΄μας… Τη συνέχεια την ξέρεις, και το τι είναι αυτό που πρέπει να γίνει, με όλο το συμβολισμό που εμπεριέχει, όταν είσαι μόνος σου, χωρίς την παρέα του ήρωα Γλέζου, κι αυτό το ξέρεις. Κακός σύμβουλος ο πολιτικός ναρκισσισμός σύντροφε. Ασφαλώς, έχεις τη γνώμη σου, αλλά καλά θα κάνεις να την κρατήσεις για τον εαυτό σου. Σε πληροφορώ, όμως, ότι αυτό το είδος των επικοινωνιακών «ακροβατισμών» δεν το έχεις ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ του 50%, ούτε και που το φοβάται… Αυτό μας έλειπε… Τα μόνα μπράβο που θα εισπράξεις στην προκειμένη περίπτωση, θα είναι από τα κατάλοιπα της Σαμαρικής ακροδεξιάς και τα χειροκροτήματα από κάποια αποστεωμένα κομουνιστοειδή κρουπούσκουλα που υπάρχουν, για να λένε μόνο ότι υπάρχουν. Αυτά τα λίγα είχα να σου πω σύντροφε, και πολύ θα λυπηθώ αν μάθω ότι δε σε στεναχώρησα… Πολύ θα λυπηθώ ακόμα και για την Αριστερά και για μένα και για τον Μανώλη Γλέζο. Βασίλης Ν. Τριανταφυλλίδης (Χάρρυ Κλυνν).

Απάντηση Γιάννη Ζουγανέλη. 

«Σεβαστέ και αγαπημένε πατριώτη και αγωνιστή Μανώλη Γλέζο. ΕΣΥ ξέρεις καλύτερα απ όλους μας ότι η πολιτική εκτός όλων των άλλων είναι και τέχνη του συμβιβασμού. Κάνε μας να χαρούμε με τις επιτυχίες μη μας γυρνάς πίσω. Κάνε να νοιώσουμε ακόμα λίγο την αξιοπρέπεια μας. Μην κατεβάζεις τη ψυχολογία. Άσε τον έλληνα να χαίρετε την επιστροφή του στη πολιτικοποίηση. Μη αδειάζεις Τους συναγωνιστές σου. Άσε να ελπίζουμε για να δημιουργήσουμε επιτέλους. Μην δίνεις τροφή σ αυτούς που δεν πρέπει να μιλάνε. Η πολυφωνία είναι καλή άμα φέρνει αρμονία και όχι διάλυση. ΕΣΥ σ όλη μου τη ζωή ήσουν πρότυπο και μέντορας για μένα. Μη με κάνεις ν απορώ τώρα. Δες τον Τσίπρα δεν το εγγόνι σου που θέλει στοργή και αγάπη. Κι άμα έχεις να του πεις τίποτα πέστο στ αυτή μην το ακούσουν οι φαιδροί οι ασήμαντοι οι εθνικοί μειοδότες. Και μη ξεχνάς ότι καλώς αυτή τη νεανική προσωπικότητα εμπιστεύτηκε ο λαός μας. Και είναι αυτός ο πολιτικός που ένωσε ετερόκλητες δύναμης της αριστεράς και όλοι τώρα έχουν φωνή. Ας παλέψουμε με συντροφικότητα ακόμα και τον ιδεολογικά αντίπαλο για να πάμε στη ζωή με αξίες. Μη βάζεις σπόρους εκεί που δε θα φυτρώσει τίποτα. Όλα αυτά επειδή σ αγαπώ. Γιάννης Ζουγανέλης».