ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ '40

Μητέρες του 40

… Την είδα να αποχαιρετά το στρατιώτη της και δεν την αναγνώρισα.  Τι έγινε η τρομαγμένη γυναικούλα που δεν είχε άλλη έγνοια παρά το χάδι και τη λατρεία του παιδιού της;

Αποφασιστική, ατάραχη, περήφανη του έδωσε με γενναιότητα το χέρι, τον φίλησε στο μέτωπο, κι ενώ οι γείτονες, συγκινημένοι, εθώπευαν τον φαντάρο, αυτή δεν βρήκε τίποτε άλλο να του πει παρά δυο ξερές  λέξεις: Καλή νίκη.  Τις είπε  με φωνή τραχειά, σαν να ήταν θυμωμένη. Ευχή  μαζί και προσταγή. Έτσι αδάκρυτη,  στάθηκε στο  κατώφλι της ως που ο φαντάρος  χάθηκε  ση  γωνιά του δρόμου.

Ξαναζεί η  Σπάρτη. Δεν πέφτουν σήμερα οι μητέρες  σο  λαιμό των  παιδιών τους για να τους εμποδίσουν την αναχώρηση. Οι  ίδιες  τους  δείχνουν  το  δρόμο του καθήκοντος.

Π. Παλαιολόγος,  εφημερίδα Ελεύθερον  Βήμα , 16 Νοεμβρίου 1940.

Γυναίκες της Πίνδου

Εις  αυτήν  την  μεγάλην μάχην  που  άρχισε μάχην η οποία μας  επεβλήθη  έχει  σπουδαίαν αποστολήν  η  γυναίκα,  η  Ελληνίς.  Ενώ  πολεμούν οι άνδρες  επάνω εις τα βουνά – όσοι έχουν  την τύχην να φέρουν όπλα – και στέλλουν  εδώ ανδραγαθήματα και προελάσεις και  νίκας, οι γυναίκες  μπορούν απ’ εδώ με την ψυχραιμίαν , το θάρρος και την πνοήν των  να κρατούν τον  Αγώνα. Χθες  ακόμη αι γυναίκες  της Πϊνδου, έδωσαν κάτι  περισσότερον  από το θάρρος  και την πνοήν.  Έδωσαν  την ζωήν  και  τα χέρια των.  Όταν η  8^η  Μεραρχία διετάχθη  να  προελάση και να καταλάβη ωρισμένας  διαβάσεις «έστω και χωρίς εφοδιοπομπάς» μαζί με τους γέροντας και τα παιδιά εβγήκαν από τα σπίτια των  αι γυναίκες και έφεραν εις τας κορυφάς των ορέων τα πολυβόλα,  τα πυρομαχικά, τας οβίδας. Εν ώρα μάχης. Γυναίκες της  Πίνδου  πρέπει  να γίνουν τώρα όλαι αι  Ελληνίδες….

Γ. Α. Βλάχου.  Άρθρα  του πολέμου 1940 – 41.

Γυναίκες που κουβαλούσαν   πυρομαχικά

7  Νοεμβρίου  1940.  Σήμερα  σκοτώθηκαν δύο παιδιά του  33^ου  Συντάγματος και αυτό μάνιασε  περισσότερο τους  στρατιώτες. Φωνάζαν, εμπρός για την  Ρώμη. Ο θάνατος αυτός αντί  να μας δειλιάση  μας έδωσε  περισσότερα  φτερά για να κυνηγήσουμε τους  Ιταλούς. Συνάντησα γυναίκες που κουβαλούσαν  πυρομαχικά. Μια ήτο 88  ετών. Μία  μου είπε  κλείδωσε  το μικρό σε μια καλύβα  για  να βοηθήσει  τον  στρατό.  Το βράδυ  είδα μια γριούλα να κρατά δυο μικρά και η μητέρα τους ζύμωνε ψωμί για τον στρατό με το φως των κεριών που είχε μέσα σ’ ένα ποτήρι. Τα  χιόνια, ο πάγος, το τρομερό  κρύο  δεν φαίνονταν να τις τρόμαζε. Όλες  γεμάτες χαρά ήθελαν να προσφέρουν στον στρατό  ό,τι  δεν  μπορούσαν τα μεταγωγικά. Αλήθεια γυναίκες  θαύμα. Τι  διαφορά με τις  πόλεις!

Από το  Ημελόγιο  Πολέμου του  Αργύρη  Μπαλατσού