Ζούμε σε μια εποχή γενικευμένης κρίσης. Ζούμε ίσως στην πιο δύσκολη γεωπολιτικά περιοχή. Και δυστυχώς φθάσαμε σε ένα σημείο που κανένας μας δεν ήθελε.
Οι τεράστιες δυσκολίες δεν είναι μόνο ορατές πια, είναι χειροπιαστές. Το βλέπουμε, το ζούμε, η κοινωνία και οι πολίτες το βιώνουν κατά δραματικό τρόπο. Εθελότυφλες στάσεις δεν έχουν πια κανένα νόημα. Στηρίξαμε και στηρίζουμε πρωτοβουλίες και μέτρα σκληρά και αρκετές φορές άδικα που πρότεινε η κυβέρνηση, γιατί πιστεύαμε και πιστεύουμε πως αυτά μας οδηγούν στο ξέφωτο. Όμως το ξέφωτο είναι ακόμη μακριά. Καλούμαστε σήμερα να ψηφίσουμε δέσμες νέων μέτρων, υπό τη δαμόκλειο σπάθη μιας εθνικής καταστροφής.
Το ζητούμενο όμως δεν είναι να κρίνουμε το νομοσχέδιο ή επιμέρους διατάξεις του. Εξάλλου έχουν αναλυθεί. Έγιναν και γίνονται προτάσεις από αρκετούς συναδέλφους προς δικαιότερη κατεύθυνση – που πιστεύω πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη από την Κυβέρνηση μέχρι την τελική ψήφιση- για το ενιαίο μισθολόγιο, την εργασιακή εφεδρεία, τις εργασιακές συμβάσεις, τις νέες φορολογικές ρυθμίσεις. Κατά τη γνώμη μου όμως αυτό δεν είναι το μείζον. Το μείζον είναι πως κινδυνεύουμε να χάσουμε την κοινωνία.
Θεωρώ πως το μέγιστο δεν είναι η ανέχεια και η φτώχεια που έχουν επιδράμει επί του ελληνικού λαού και που θα συνεχίζουν να τον πλήττουν. Ο λαός μας έχει γνωρίσει στο παρελθόν πολύ χειρότερες κακουχίες. Στάθηκε περήφανα. Άντεξε και έγραψε σελίδες αξεπέραστης δόξας. Ο λαός όσο και αν πονάει δεν κιοτεύει από τη φτώχεια, δεν χάνεται, δεν διαλύεται από την οικονομική δυσπραγία. Γι αυτό λέγαμε και πιστεύουμε πως η κρίση πρέπει να γίνει ευκαιρία. Γι αυτό θα πρέπει να σταθούμε με ιδιαίτερη προσοχή και ευθύνη έτσι ώστε η κρίση να μην γεννήσει εντονότερη κρίση.
Είναι γεγονός ότι η κοινωνία περιδινίζεται απελπισμένη. Η οργανωμένη πολιτεία υπάρχει για να αγκαλιάζει, να προστατεύει και να καθοδηγεί τα μέλη της μέσα σε ένα πλαίσιο αλληλεγγύης, δικαιοσύνης, ισονομίας. Αν αυτό το πλαίσιο καταρρεύσει, καταρρέει η ίδια η κοινωνία.
Το σημαντικότερο είναι πως οι πολίτες της χώρας μας νιώθουν αδικημένοι. Οι κοινωνίες δεν διαλύονται από την ανέχεια, διαλύονται από τη διαφθορά, τον εκμαυλισμό, την αδικία. Αυτά διαβρώνουν τον κοινωνικό ιστό, σαπίζουν το σώμα της κοινωνίας.
Έχουν γίνει αρκετά, έχουν παρθεί μέτρα. Πρέπει όμως να προχωρήσουμε με πιο τολμηρά, με πιο δίκαια και πιο αποφασιστικά βήματα. Προφανώς πρέπει να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί. Προφανώς πρέπει να εξαλείψουμε τις συντεχνίες, τις πελατειακές σχέσεις, το σπάταλο κράτος και όλα τα θανάσιμα αμαρτήματα της μεταπολιτευτικής πολιτικής μας συμπεριφοράς. Αλλά ο συνδετικός κρίκος μιας ευνομούμενης πολιτείας είναι η αίσθηση της Δικαιοσύνης. Πολύ απλά, όταν πετσοκόβουμε τις συντάξεις, τους μισθούς, τα μεροκάματα, όταν χάνονται δουλειές, κλείνουν μαγαζιά, όταν η ανεργία εκτινάσσεται, τότε ο πολίτης έχει μία τελευταία απαίτηση και σου λέει: «Ναι, αν όλα αυτά είναι αναγκαία κακά για να γλιτώσει η πατρίδα, ας τα υποστούμε αλλά…»
Αλλά όταν συμβαίνουν όλα αυτά για τον έντιμο βιοπαλαιστή, δεν μπορεί την ίδια ώρα το λαμόγιο, το τρωκτικό να δρα ανενόχλητο. Αυτό είναι αβάσταχτο. Η διαφθορά, η επιτηδευμένη διαφυγή, το έκνομο αλισβερίσι θα πρέπει να εξαλειφθούν. Μπέοι, Ψωμιάδηδες, αποκρουστικά θανατηφόρα κυκλώματα που ζώνουν ασφυκτικά την κοινωνία, θα πρέπει να παταχθούν πάραυτα. Τέλος στους λιποτάκτες που φυγαδεύουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό. Δεν μπορεί να μένουν στο απυρόβλητο καλυμμένοι στην ανωνυμία τους Η φυγάδευση αυτή είναι μορφή εθνικής προδοσίας υπό τις σημερινές συνθήκες. Με ιδιαίτερη ικανοποίηση άκουσα τις αναφορές του Πρωθυπουργού και του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και Υπουργού Οικονομικών για τον τομέα αυτό.
Πιστεύει έστω και ένας από εμάς, πιστεύει κανένας Έλληνας, πως ένας, έστω για δείγμα από αυτά τα τρωκτικά έχει συνεισφέρει στο ξεπέρασμα της κρίσης; Πιστεύει κανείς πως όλη αυτή η τεράστια τάξη των πλουσίων, που δηλώνει εισοδήματα πείνας και προκαλεί με τη συμπεριφορά της, δεν πρέπει να τιθασευτεί, την ίδια ώρα μάλιστα που, κατακρεουργούμε το πενιχρό εισόδημα των έντιμων ανθρώπων.
Αυτή η θανάσιμη αντίθεση είναι που διαλύει τον κοινωνικό ιστό.
Αυτή η αντίθεση από τη φύση της αν αφεθεί, γιγαντώνεται. Η αδικία αποχαλινώνει και την τελευταία ατομική ή συλλογική αντίσταση. Η βαριά σκιά μιας αναπόφευκτης σύγχρονης εθνικής συμφοράς πέφτει και πλακώνει τις συνειδήσεις μας.
Άραγε, αγαπητοί συνάδελφοι, το μέλλον τι επιφυλάσσει για την πατρίδα μας; Υπάρχει επίγνωση του κινδύνου; Τα ερωτήματα αυτά δεν έχουν καμία ρητορική αξία. Είναι υπαρκτά. Είναι μπροστά μας. Όποιος δεν τα βλέπει, είτε πάσχει από αναλγησία, είτε από πολιτική τύφλωση.
Νομίζω, πως οι δυνάμεις που επιβάλλονται στη χώρα, -είτε από το εξωτερικό, είτε από το εσωτερικό- είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπιστούν. Γι αυτό οι πολιτικές μας αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται με ιδιαίτερη προσοχή και μεγάλη σοφία.
Είναι φανερό πως ένα αδιέξοδο δεν πρέπει να αίρεται από άλλο, νέο, μεγαλύτερο αδιέξοδο όπως έγινε στο παρελθόν. Εκεί οδηγεί το σύνολο των μέτρων που προτείνονται από τη Νέα Δημοκρατία. Δεν πρέπει ο χρόνος να μας προσπεράσει, γιατί θα σωρεύσει δεινά πάνω στη χώρα μας
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η πολιτική τάξη της πατρίδας μας, πρέπει να κατανοήσει στο σύνολό της, πως μόνο μέσα από μια συνολική Εθνική Συνέγερση θα υπάρχει Ελπίδα για το αύριο. Η συνέχιση άσκησης της πολιτικής μέσα από το αποτυχημένο μοντέλο του παρελθόντος, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε εθνική καταστροφή. Μόνο η Εθνική Συνέγερση μπορεί να αποτελέσει το υπόβαθρο για μια Εθνική Αφύπνιση. Οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που κατανοούν και έχουν τη δύναμη να υπηρετήσουν αυτήν την Αναγκαιότητα, δεν έχουν άλλο δρόμο από τη Συνεύρεση. Αυτή είναι η μεγάλη Ελπίδα μας. Ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και ας τολμήσουμε.
Σας ευχαριστώ.
ΑΝ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΑΞΕΙ ΜΕ ΤΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ, ΤΟΤΕ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΠΕΡΙΤΤΕΥΟΥΝ
Γιατί ρε Σπύρο το ψήφισες; Πως μπόρεσες;
ΑπάντησηΔιαγραφή