Στη Ντιάνα: «Για έμπνευση τι βγαίνει να μιλείς; Ποτέ δεν θα τη βρεις όσο διστάζεις»- Goethe (Φάουστ)

Δεν είναι καιρός που η Ντιάνα αποχαιρέτησε τον εκ μητρός Κεφαλλήνα ζωγράφο Σαράντη Καραβούζη με ένα κείμενό της. Είχε έγνοια αν έλαβα το φάκελο και όλο με έπαιρνε τηλέφωνο. Τότε ήταν η πρώτη φορά που μου είπε: «Είμαι κοντά στο δρόμο του και γρήγορα θα τον συναντήσω». Η δεύτερη φορά που μου επανέλαβε την απαισιόδοξη σκέψη–και όχι φόβο- της ήταν στα φετινά της εγκαίνια στα αγαπημένα της Βιλλατώρια. «Είναι τα τελευταία μου αυτά». Και όταν την είδα στο νοσοκομείο στο Ληξούρι, με βία συγκράτησα τα δάκρυά μου μπροστά της. Είδα την πτώση ενός ανθρώπου που δεν αγάπησε ποτέ τα δάκρυα, ούτε τις μελανές συζητήσεις, ούτε τις δυσοίωνες σκέψεις. Αγαπούσε το φως, τη χαρά, την ελπίδα, τη φρεσκάδα, τη ζωή και δεν έχανε ευκαιρία να μου το τονίζει. Άλλωστε όλο το έργο της, σε όλη   την  την πορεία της ζωής της, από τα νεανικά της χρόνια μέχρι τα έργα της του 2011, ήταν μόνον ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΟ ΦΩΣ. Υμνολόγησε σταθερά και αδιάκοπα, όσο ελάχιστοι καλλιτέχνες, ΤΟ ΦΩΣ που λάτρεψε όσο τίποτε, ΤΟ ΦΩΣ που θα την συνοδεύει στο ανέβασμα στις Πύλες.

Στο νοσοκομείο με συγκλόνισε. «Κοίτα με. Με αυτά τα χέρια έγραψα. Με αυτά τα χέρια ζωγράφισα. Κοίτα τα. Μου αξίζει αυτός ο θάνατος; Υποσχέσου μου πως θα προσευχηθείς για μένα να φύγω αξιοπρεπώς». Της το υποσχέθηκα. Είπαμε κι άλλα. Δικά μας. Μου ζήτησε να της δώσω νερό με τη σύριγγα. «Να με θυμάσαι» μου ζήτησε. Αποχαιρετιστήκαμε ως οφείλαμε. Της φίλησα το χέρι. Το δεξί. Που έγραφε και ζωγράφιζε. Κι έφυγα.
Έκλαψα μετά. Πολύ.

Είχα την ευγενή τύχη να δω όλες τις εκθέσεις της και να παρουσιάσω τρεις φορές το έργο της. Και το εικαστικό. Και το συγγραφικό. Όχι τυπικά, γιατί μου το ζήτησε ή γιατί «έτσι έπρεπε». Αλλά γιατί το πίστευα και το πιστεύω. Είχα την αγαθή τύχη να συνομιλώ μαζί της ώρες ατελείωτες και αρκετά χρόνια. Πότε δια ζώσης, πότε με το τηλέφωνο. Εντρύφησα στα λευκώματά της, μου εξομολογήθηκε αιτίες δημιουργίας έργων της. Μου μίλησε για την αγάπη της για την Κεφαλλονιά, για το Ναύπλιο. Με ξενάγησε στο εργαστήρι της στη Νέα Σμύρνη. Και κάθε φορά είχε έναν καλό λόγο να μου πει, μια σοφή συμβουλή να μου δώσει για την συνέχιση της διαδρομής όταν με έβλεπε πως λυγούσα.

Έλειψα εκτός Κεφαλλονιάς αρκετές μέρες. Και τώρα που γύρισα με περίμενε το αγγελτήριο του φευγιού της. Ίσως οι προσευχές της, ίσως οι προσευχές όσων την αγάπησαν…

Αντίο φίλη καλή και αγαπημένη. Αντίο γνήσιο γέννημα της Κεφαλλονιάς. Αντίο μαχητή και υπερασπιστή του φωτός. Τον ασώματο κόσμο σου γέμισέ τον με ΔΥΝΑΜΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ, ΤΟΛΜΗ και ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ, ΦΩΣ και ΧΡΩΜΑΤΑ, ΦΡΕΣΚΑΔΑ και ΖΩΝΤΑΝΙΑ, τέχνη που ξέρεις εσύ καλά.

«Κλέβω» δυο προτάσεις από παρουσίασή μου του έργου της:

«Τον χρόνο τον νικά ο Έρωτας και η Τέχνη και η Γραφή -γεννήματα της ψυχής και του πνεύματος-.

Και η Ντιάνα είναι συγκερασμός των τριών».

Ναι. Η Ντιάνα νίκησε τον χρόνο.

Ευρυδίκη Λειβαδά
ΥΓ. Η νεκρώσιμος ακουλουθία θα ψαλλεί στο Δράπανο, την Δευτέρα, 10 Οκτωβρίου, το μεσημέρι.