Έκπληκτοι διαπιστώσαμε ότι ο ίδιος ο κύριος Καζάκης απαντά και αναιρεί τον εαυτό του, με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο, στις κατηγορίες που ο ίδιος εκτόξευσε εναντίον της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών και του Μίκη Θεοδωράκη.
Έχει ενδιαφέρον να το διαβάσετε:
Όσο για τις Σπίθες, ο καθένας έχει δικαίωμα να έχει την άποψή του γι’ αυτές, για τον Θεοδωράκη και για τον οποιοδήποτε άλλον. Δικαίωμά του. Όμως το ερώτημα μου είναι το εξής: πότε όλοι αυτοί μαζί που «ζεσταίνουν τους δρόμους» μάζεψαν τον κόσμο που μάζεψε ο Θεοδωράκης με το κάλεσμά του; Κι ο κόσμος αυτός είναι εκείνος, που οι εγκάθετοι της αριστεράς ζητούν εδώ και δεκαετίες να τους ακολουθήσει, αλλά δεν το κάνει. Και πολύ σωστά, γιατί από ταξικό ένστικτο διαισθάνεται για τι κουμάσια πρόκειται. Τώρα μπορεί ο οποιοσδήποτε να θεωρεί αυτόν τον κόσμο λαουτζίκο, αμόρφωτο, εθνικιστή, ανόητο, ή ότι άλλο θέλει. Και πάλι δικαίωμά του.
Αλλά αυτός ο κόσμος έχει δηλώσει τη διάθεσή του να δώσει τη μάχη, έχει ήδη πάρει θέσεις για το χρέος, την ΕΕ και την δημοκρατία που δεν τολμούν να πάρουν ακόμη και οι πιο δήθεν επαναστάτες αριστεροί ινστρούκτουρες. Όντως υπάρχουν εθνικιστές στις γραμμές της Σπίθας, έστω κι αν ο πατριωτισμός που διακρίνει τον λαό δεν είναι εθνικισμός, αλλά μια αυθόρμητη εναντίωση στον ιμπεριαλισμό, που αν δεν βρει πολιτική έκφραση αντίστοιχη με τα συμφέροντά του, θα χειραγωγηθεί από κάθε είδους ακροδεξιά λογική. Γιατί όμως είναι χειρότερο να συναναστρέφεται κανείς εθνικιστές και πατριώτες από το να συναναστρέφεται δηλωμένους απολογητές της ΕΕ και του ιμπεριαλισμού, όπως ο Αλαβάνος και οι Τσιπραίοι, δεξιού και αριστερού φυράματος, με τους οποίους δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συχνοτίζονται οι πούροι επαναστάτες της αριστεράς;
Γιατί είναι κακή η Σπίθα που συνενώνει μετωπικά διαμετρικά αντίθετες λογικές, αλλά είναι καλή η πρακτική των κομμάτων και οργανώσεων της αριστεράς που προσπαθούν να ποδηγετήσουν τα κινήματα των πολιτών, όπως το ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ και άλλα, προκειμένου να τα κάνουν υποχείρια του ΚΚΕ, του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, του ΕΕΚ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Δες τους 500-800 που μάζεψε το ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ στην κινητοποίηση της 1η Μάρτη για να καταλάβεις τι εννοώ.
Κανένας τους δεν τόλμησε να κάνει αυτό που επιχειρούμαι με όλες τις αδυναμίες μας στη Σεισάχθεια, ή στις Σπίθες. Αντίθετα κάθε φορά που τίθεται ζήτημα κοινής δράσης πάνω σε ένα κοινό πλαίσιο κεντρικών αιτημάτων, πάντα υπάρχουν οι γνωστοί των κομμάτων, οργανώσεων και γκρουπούσκουλων της αριστεράς με την επίσης γνωστή ασφαλίτική λογική και συμπεριφορά: Αυτός δεν μου κάνει, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί στο κοινό πλαίσιο που εκφράζει και εμένα. Συνεχώς τα ίδια και τα ίδια. Με όλα τα κακά της, η Σπίθα δεν έχει αυτή την ασφαλίτικη λογική. Αν επικρατήσει και εκεί, το σίγουρο είναι ότι θα έχω αποχωρήσει πολύ πιο πριν.
Η διαχωριστική γραμμή στην ελληνική κοινωνία σήμερα δεν είναι ανάμεσα στους εθνικιστές και στους αντιεθνικιστές, αλλά ανάμεσα στους απολογητές του ιμπεριαλισμού, της ΕΕ και των αγορών, από την μια και από την άλλη, σε όλους εκείνους που είναι διατεθειμένοι να δώσουν τη μάχη ενάντια στην υποδούλωση και την δουλοπαροικία του χρέους που έχει επιβληθεί στη χώρα και τον λαό της. Στην πρώτη κατηγορία εντάσσεται και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της επίσημης αριστεράς, ενώ όποιος δέχεται να στρατευτεί στην υπόθεση της αντίπερα όχθης δεν έχει καμμιά σημασία αν είναι εθνικιστής, αστός δημοκράτης, πατριώτης, ή αριστερός, αρκεί να προτάσσει τους άμεσους στόχους πάλης.
Κι αυτοί δεν μπορούν να περιοριστούν στην καταγγελία του μνημονίου, όπως κάνουν όλα τα κόμματα και γκρουπούσκουλα της αριστεράς. Άλλωστε η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι στην κατοχή οι εθνικιστές ήταν εκείνοι που στρατεύθηκαν με τους κομμουνιστές και έχυσαν το αίμα τους για μια λαοκρατική Ελλάδα, όταν κάποιοι πούροι επαναστάτες είχαν διαλέξει την ασφάλεια του σπιτιού τους, ή την υπηρεσία της κομαντατούρ. Κανείς δεν γνωρίζει τι θα απογίνει με τη Σπίθα, αλλά δεν δέχομαι κανενός είδους ασφαλίτικη λογική που ζητά πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων προκειμένου να υπάρξει συμπαράταξη στον κοινό αγώνα. Δεν απαλλάχθηκε η ελληνική κοινωνία και πολιτική από τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, για να τα επαναφέρει η αριστερά και μάλιστα εκείνοι που ξέρουν μόνο από δημόσιες σχέσεις, εσωκομματικές ισορροπίες και συναλλαγές κορυφών.
Το τι εννοούμε όταν μιλάμε για κοινή δράση, το αποδεικνύει η προσπάθεια να συνβρεθούν όλες, αν είναι δυνατόν, οι πρωτοβουλίες, τα κινήματα, οι φορείς και τα συνδικάτα σε κοινή εκδήλωση διαμαρτυρίας, χωρίς ο ένας να καπελώνει τον άλλο, προτάσσοντας ένα κοινό πλαίσιο δράσης. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, συμμετείχες και εσύ σ’ αυτές τις διεργασίες που δεν αφορούσε μόνο τη Σεισάχθεια και τις Σπίθες. Και πάλι αν δε με απατά η μνήμη μου, είχες αναλάβεις και κάποιες υποχρεώσεις όχι εκ μέρους της Σεισάχθειας, αλλά ο Γ. Σαρρής.
Τι σχέση έχει αυτή η προσπάθεια με την άποψη, που δικαίως ή αδίκως, έχεις για τη Σεισάχθεια ή την Σπίθα; Που είναι οι εκκλήσεις για ενότητα, κοινή δράση και όλα τα σχετικά, όταν βρίσκεις πρόφαση ένα δικό μου άρθρο για να αποδεσμευτείς από υποχρεώσεις που προσωπικά ανέλαβες για μια κοινή δράση πρωτοβουλιών, κινήσεων και συνδικάτων; Μήπως κι αυτοί δεν έχουν την έγκριση της παρέας και των κολλητών σου;
Ή μήπως ισχύει και για σένα αυτό που είπες στη τελευταία μας προσωπική συνάντηση για το ότι οι καλλιτέχνες είναι απρόβλεπτοι άνθρωποι και σ’ αυτούς μετρούν περισσότερο οι παρέες, τα κολλητιλίκια και οι καλές σχέσεις με τα κόμματα της αριστεράς που τους εξασφαλίζουν δουλίτσες και ακροατήρια; Αν το έλεγες για να με προετοιμάσεις, ειλικρινά οφείλω να ζητήσω συγνώμη, γιατί εγώ νόμιζα ότι μιλώ με κάποιον άλλον.
Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί να συμβιώσει η ήρα με το στάρι. Το ποιος είναι ποιος ας αφήσουμε τη ζωή να το δείξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου